Katowickie IC, dobrze znane w kręgach kolarzystów szoszońskich, od pewnego czasu, konkurencję. Właściwie to nawet nie jest konkurencja, to zupełnie inny wymiar i zdecydowanie wyższa liga, by nie rzec, że ekstraklasa. Odbywa się nie tak znowu cyklicznie oraz w mieście przecudnej urody, bo ponieważ w Gliwicach.



Sponsorzy pchają się drzwiami i oknami, a nawet tylnymi drzwiami (aż boimy się montować tylne okna). Wczorajsze ściganie sponsorowała żabka oraz Żabka. Być tak może, że następnym razem sponsorem będzie księżniczka półkrwi (o ile książę ciemności natrafi na żabkę i za sprawą magicznego pocałunku dokona się przemiana).



Na gliwickie IC nie można sobie ot tak przyjechać, pouśmiechać się, podać rękę temu i owemu i już. Tu trzeba przejść przez gęste sito kwalifikacji. Należy wykazać się niewątpliwymi wadami oraz mocno wątpliwymi zaletami... uwierzcie mi, że łapią się nieliczni. 

To, nie bójmy się tego słowa, epokowe wydarzenie charakteryzuje się. Po pierwsze tym, że należy zapierdalać ze średnią co najmniej dziewiętnaście na godzinę. Po drugie tym, że w mijanych miejscowościach, już od rana (a peleton jedzie porą popołudniową) ustawiają się szpalery rozentuzjazmowanych kibiców. Co znamienitsi zajmują miejsca w lożach honorowych, co widać na poniższym obrazku...



Nagrody w tym, ni to ścigu, ni to treningu, są zacne oraz zawsze niespodziewane. Czasem własnoręczny uścisk tego, którego imienia wypowiadać nie wolno, innym zaś razem paczka niezłych cuksów lub też toster w ekscytującym kolorze. Razu pewnego nagrodą był Bugatti Veyron... ale nikt go nie wygrał, bo ponieważ miejsce, w którym narysowano kreskę, było owiane tajemnicą i nikomu nie udało się tam dojechać. A może dlatego, że zawodników zaskoczyły przelotne opady burzy... hónołs.

Jeśli chcielibyście się załapać, to start jest zawsze o siedemnastej z przystanku autobusowego po prawej stronie (dla jadących z przeciwka, to po tej drugiej prawej). Data wcześniej nie jest znana, decyzja zapada spontanicznie, zatem warujcie na rzeczonym przystanku każdego dnia. 
Trasa, jak się pewne domyślacie, jest mocno tajemnicza, acz początek zazwyczaj jest taki, że wdrugieprawo, potem w prawo, potem zaś w tedrugie, nafprost, przez kwadratowe rondo pierwszym zjazdem, później znów wprawo i mocno nafrpst. A dalej to się okaże.

Udało mi się, z niemałym trudem, zdobyć obrazek z wczoraj... widać na nim czołówkę szalenie licznego peletonu, gdzieś w połowie trasy... nikt nie wie, w jakiej dojechali kolejności, nie ma potwierdzenia, że w ogóle dojechali, nie ma pewności czy nie są głodni, oraz nie wiadomo czy mają jakiekolwiek marzenia. 




Cokolwiek by nie napisać o tym wydarzeniu, to i tak będzie to tylko namiastka emocji, jakich doświadczają uczestnicy... coś mi podpowiada, że powinniście spróbować wystartować w którejś z nadchodzących edycji.
A może nie? Bo później już nic nie będzie takie samo...

~

Zwykłe wróżki mówią, to co chcesz usłyszeć. Robią to w taki sposób, by cię zadziwić, co nie zmienia faktu, że tego właśnie oczekiwałaś. Czarownice… one mówią o tym, co się wydarzy naprawdę. I bez znaczenia dla nich jest fakt, czy ci się to podoba, czy też nie. Pewnie dziwnie to zabrzmi, ale dobrotliwe oblicza wróżek nic nie znaczą, to czarownice są naprawdę wiarygodne, choć popularność nie jest ich mocną stroną.

sir Terry

Nie pamiętam świata, w którym by Jej nie było, ni początku tej znajomości... naszego bycia razem. Bardzo dziwnego i czy tak do końca naszego?
Tak czy siak, była zawsze. Czasem blisko, innym razem trochę dalej... bywało, że  przypatrywała się, z ironicznym uśmiechem, temu co robię. Bywały chwile, że  przemykała skulona, w strugach jesiennego deszczu, bywały też i takie, że kilka promieni słońca było Jej dedykowanych . Dziwnym trafem bywała świadkiem mych wzlotów, sukcesów, ale przede wszystkim upadków.

Zauważałem czasem jakąś postać i bardziej czułem, niż wiedziałem że to Ona. Świadomość ma rejestrowała Jej gesty, sposób w jaki się poruszała, poprawiała ręką kosmyki włosów opadające na oczy, czy też uśmiechała się. Przywykłem do tego, że wciąż jest. Były chwile, gdy dzieliło mnie od niej tylko wyciągnięcie ręki – nie wyciągnąłem nigdy, były też takie, że zaważałem Ją w oknie przejeżdżającego autobusu lub siedzącą w restauracji, kilka stolików ode mnie.. zawsze wtedy, gdy nie byłem sam i nie mogłem podejść.

Była filigranowa, miała długie jasne włosy, ale nigdy nie widziałem Jej oczu. A to ciemne okulary je zasłaniały, a to kaptur nasunięty na nie, czasem przemykała w wietrzny dzień i Jej rozwiane włosy były przeszkodą, a czasem pojawiała się po drugiej stronie rzeki i mogłem widzieć tylko sylwetkę.
Przez ostatnie miesiące myśli moje zaplątane spowodowały, że fakt Jej ciągłej obecności odsunąłem gdzieś głęboko. Nie, nie zapomniałem, ale nie zwracałem chyba uwagi, gdy była gdzieś obok.

Spotkałem Ją. Kilka dni temu.
Siedziałem w kinie, na sali było raptem kilka osób. Film trwał już dobre kilkadziesiąt minut, gdy ktoś spóźniony wszedł na salę. W poświacie padającej z ekranu rozpoznałem Jej sylwetkę.
Bez namysłu skierowała się do rzędu, w którym siedziałem i bez pytania usiadła po mojej lewej stronie.

Byłem podekscytowany, nigdy jeszcze nie byliśmy tak blisko siebie. Pomyślałem, że pewnie wyjdzie przed końcem filmu i wiedziałem, że będę siedział jak zamurowany, zamiast pójść za nią. Aktorzy na ekranie wypowiadali swoje kwestie, a w mojej głowie kotłowały się różne myśli. A jeśli nie odejdzie? Co jej powiem? O co zapytam?

Nie poszła.
Film się skończył, w sali zapalono delikatne światło, zapanował półmrok. Siedziałem skamieniały, nie mogąc zdobyć się na żaden ruch, nie potrafiłem obrócić głowy i spojrzeeć na Nią. Odezwała się pierwsza.
– Wyparłeś się mnie. 
Nie wiem, skąd miałem tyle siły, ale obróciłem w lewo głowę.
– Jak masz na imię? – zapytałem i spojrzałem Jej prosto w oczy.
– Prawda.





Wszechświat jest, chwila za chwilą, odtwarzany na nowo. W rzeczywistości nie istnieje przeszłość, lecz jedynie wspomnienie przeszłości. Gdy mrugniesz, świat który zobaczysz, nie istniał, kiedy przymykałeś powieki. Zatem… jedynym właściwym stanem umysłu jest zaskoczenie. Jedynym właściwym stanem serca jest radość. Niebo, które widzisz, nie było jeszcze nigdy przez Ciebie oglądane. 

Moment absolutnej perfekcji jest teraz.
Ciesz się nim. 

tenże sam sir Terry

- O czym myślisz? – lubiłem jej, subtelnie głaszczący, głos. Uśmiechała się przy tym... odrobinę bardziej niż prowokacyjnie.
- O seksie tak trochę, a dokładniej to o masturbacji.
- No tak – profesjonalnie udawała rezygnację – I cóż wymyśliłeś?
- Wydaje mi się, że gdy to robię, mam takie doznania, jakie chcę. Ręka idealnie dopasowuje się do członka i jest lepsza niż najlepsza pochwa i najzmyślniejsze usta.



- Umm, i?
- Nie da się przecież zaprzeczyć, że sam mogę regulować nacisk i częstotliwość skurczów. Realizuję wówczas marzenia, których z partnerką nie mogę zrealizować. Poza tym masturbacja daje mi zawsze stuprocentowy orgazm, a podczas stosunku bywa bardzo różnie. Zgodzisz się ze mną?
- Jeśli tak, to po jaką cholerę wciąż chcesz się ze mną pieprzyć?
- No zgadnij.
- Spierdalaj, jesteś pusty jak łeb Pinokia – wydęła wargi i po chwili, uśmiechając się, dodała: 
- Kochanie.




Tori... uwielbiam na nią patrzeć. 
Pasjami.

~



Lubię się uczyć. No może nie nieustannie i nie wszystkiego. 
Hmm... choć bardziej uprawnionym byłby termin "lubię być uczony". A może tylko inspirowany. 



Shirley jest właśnie efektem nauczania, uczenia się, czy też inspiracji, jak kto woli... a ten właśnie kawałek jest bardzo. 

~

Żal, że ten czas już minął... gdy kończy się Challenge, to jakby kończy się sezon, nic równie fajnego już się nie wydarzy. Wprawdzie za rok będzie kolejna edycja, ale przed nią będzie zima, która wkurwia mnie okrutnie.

Wspominałem już, ze umrę zimą? Nie wiem jeszcze dokładnie którego roku, ale się dowiem. 





Tomasz dedykując swą płytę żonie napisał "Cieszce".
Ona ma na imię Cieszysława. Ładnie.