Zapomniałem, co było na śniadanie, ale podejrzewam, że kawa także. Być tak może, że nie jedna.

Etap ze Stronia do Bardo, każdego roku pełen był hec i innych niespodzianek. Żelaznym jego punktem jest dwudziestokilometrowy singiel szlakiem granicznym oraz w borówach. Wysysa siły, entuzjazm, krew i jad żmij... pod warunkiem, że żmija cię uprzednio upierdoli. Mnie nie była uprzejma, zatem ssanie było niepełne i się nie liczy.



Na tym etapie są dwa, przecudnej urody, miejsca. Zjazd z Góry Borówkowej i kolejny zjazd - Drogą Krzyżową do Bardo. Oba te fragmenty są już legendarne i ochoczo omawiane podczas śniadania, mycia zębów, czy też robienia porannej kupy.

Zakorzenioną już dość mocno, świecą tradycją tego etapu, są fikołki na Borówkowej...



Wprawdzie ten nie jest mój, ale zrobiłem równie spektakularnego. Tambylcze zwierzęta leśne oraz pomniejsze bóstwa miały ubaw po pachy.

Po fikołach na Borówach jest kilka chwil wytchnienia... a jak wiecie, najskuteczniejsza taktyka to "odpoczywamy na podjazdach".



Im bliżej kultowego zjazdu do Bardo, tym bardziej serce mi rosło (no bo cóż innego mogłoby przy tak niskim PESELU). Zapewne z tej wielkiej radości urwałem linkę. Na piętnaście kilometrów przed. A także od tylnej przerzutki.
Końcowe kilometry były ezoteryczne. 

Gdy mokre Włoszki, Nadia i Daniela dowiedziały się o hecach mojego autorstwa, to obśmiały się do łez. 



Tym oto sposobem dotarłem do półmetka tego ścigu.

~

~



Nic nie zapowiadało upału, który ni stąd ni zowąd zaskoczył nas około dwadzieścia minut po śniadaniu, które to jedliśmy o nieparzystej, a także ze smakiem... co przecież nie jest tak całkiem bez znaczenia.



Przebraliśmy się chyżo w stroje stosowne do okoliczności i miejsca, z którego ruszaliśmy oraz do którego powrócić mieliśmy. Gdzieś tak w okolicach pierwszej połowy połówki dystansu Anja musiała wracać do komnaty... była umówiona w ważnej sprawie i mogłaby nie zdążyć jadąc do końca etapu. Od tej chwili aż do piątku jechałem sam.

Strażak sam, sam jak palec oraz supersam.



Smutny nieznacznie, bo nie było komu śpiewać, wjechałem na Śnieżnik. Bozia chyba ma mi za złe, że z niej szydzę, zatem spierdoliła poranną upalna pogodę... na Śnieżniku było czy a może pjemć stopni (prócz tych, prowadzących do schroniska).
Bozia spuściła także mglistą kurtynę, co skutkowało tym, że chuja było widać... i to bez lustra. 



Zjazd ze Śnieżnika, z akcentem na jego końcową część, był zacny. Dobry duch Wierzby szepnął przed startem, by brać go z prawej strony... co też uczyniłem, pomimo niechęci do wszystkiego, co prawe.

Niektórzy próbowali z lewej, ale kończyli różnie. Na zjeździe wspomnianym jest także pradawne miejsce celtyckiego kultu, w którym starożytni druidzi latem uprawiali magię, a jesienią w zgodzie z rytmem natury palili liście. Tambylcze pomniejsze bóstwa mawiają, że jeśli pocałujesz korzeń tysiącletniego drzewa, to będziesz żył nader intensywnie, a duch Wielkiego Manitou będzie zawsze przy tobie. Niektórzy zatem całowali...



Jako, że boję się magii, chiromancji i snów, to po czterech, a może sześciu chwilach udałem się precz, choć mogło to wyglądać jakby w siną dal...



Bozia, jak powszechnie wiadomo, kocha nas miłością nieskończoną. W ramach tego uczucia zesłała na mnie, tuż przed kreską, jakiegoś idiotę w trzydziestoletnim Punto, który koniecznie chciał spowodować katastrofę w ruchu lądowym, ze mną w roli ofiary. 
Nie udało się, bo ponieważ czuwał nade mną The Szatan.
Raczej.

Tuż przed startem do pierwszego etapu MTBCH atmosfera była mocno napięta...

...napięcie polegało na tym, że nie na palcach.

A później zaczęła się, wyczekiwana od roku, czelendżowa karuzela. Oczywistą jej prawidłowością są dziwne przygody, z akcentem na nieoczekiwane. 
No i rura.
Rura jest zawsze. Nawet, gdy nie ma rury, to jest.



Beneficjentem wspomnianych przygód był przede wszystkim Wierzba. Do dziś nie wiadomo, co jadł na śniadanie, ale mocy przybyło Mu na tyle, że zerwał przerzutkę, łańcuch, kontakty towarzyskie z sąsiadami, niedojrzałe jabłka oraz z tradycją. 

Wierzbiasta tradycja jest taka, że coś tam psuje u swojego białego rowera i nie kończy tej akurat etapówki. Tym razem, pomimo piętrzących się trudności, postanowił ukończyć. Odwiedził serwis rowerowy w Zieleńcu, kuzyna w wiosce nieopodal oraz zwierzęta w zoo. Jechał traktorem, kładem, metrem, na wielbłądzie oraz limuzyną. W końcu dotarł do słynnego przecież czesko mobilnego serwisu (bo w zielenieckim naprawił się prowizorycznie) i wymienili Mu wszystko, co wymiany wymagało. 



Tak reanimowany Wierzba jechał z nami, czyli z Anną i moi już do mety. Meta była zacna oraz w Stroniu Śląski. Bo start przecież w Kudowie. 
Tym oto chytrym sposobem zaliczyliśmy pierwszy etap. Byliśmy dość naiwni okazując zadowolenie... nie mieliśmy świadomości co czeka na nas w dniach kolejnych.

~

Prolog do Challenge, nietypowy dość, bo ponieważ w formule XC jakby... taka tam karuzela po kudowskiej Górze Parkowej.
Obrazki trochę jakby mało ostre... a to z powodu, że wraz z Anją zapjerdalaliśmy z szybkością niezmiernie szybką. 





Na podjazdach podobnie.



A przecież nie jest żadną tajemnicą, że zwykły rower jest pojazdem napędzanym siłą mięśni... natomiast rower jadący pod górę jest pojazdem napędzanym siłą woli.
Woli, a nawet dobrej woli, było w nas co niemiara.



~

Zgodnie ze starą świecką tradycją, stanąłem kolejny raz na starcie Beskidy MTB Trophy. Który to już raz? Nie pamiętam, ale są tacy, którzy przejechali tę etapówkę po raz jedenasty w jej jedenastoletniej historii... tak się dziwnie składa, że nie należę do nich. 

Plan był, jak zawsze, chytry - dzień dobry, podjazd, tu i ówdzie gruboziarnisty beskidzki szuter, kilka zmarszczek, jakiś zjazd, finisher i dobranoc.
Niestety, w nocy po pierwszym etapie dopuściłem się nieobyczajnych wybryków, za co tuż po porannym śniadaniu zostałem autoukarany DNF'em. Przyjąłem go z godnością.

Jestem przy nadziei, że za miesiąc, podczas Sudety MTB Challenge nie przytrafi mi się kolejny DNF.

~

Fotograf znamienity potrafi zatrzymać w kadrze tę jedyną, ulotną chwilę... tu akurat widzimy zawodnika GTA (nie mniej znamienitego) w swym naturalnym środowisku, czyli w Beskidach. 
Fotografem znamienitym jest Paweł z BikeLife.

Poza pozowaniem znamienitym, uprawiałem dziś, podczas pierwszego etapu MTB Trophy, szoszostwo.
Szoszostwo, w przeciwieństwie do szoszoństwa odbywa się na rowerze góralskim oraz nieopodal Szoszowa.







Napotkałem, podczas owego uprawiania, biegacza góralskiego (także charakteryzującego się znamienitością). Biegacz ów, to Olo, który poczynił fotografie szoszowskie.



Jutro ponoć ma ruszyć drugi etap MTBT. Może wystartuję, ale pewności nie ma.

~

"[...] Żarty na bok, zaczyna się poważne ściganie. Wjeżdżamy z Rudą do sektora na trzy minuty przed startem, szybki selfiaczek, stajemy niepozornie z tyłu (taktyka) i po chwili już kręci się challengowa karuzela. Etap, jeszcze dzień wcześniej, zapowiadał się znakomicie. Wisienką na torcie miał być Śnieżnik, z kultowym z niego zjazdem (w tym roku przedłużonym). Ostrzyliśmy na ten zjazd klocki hamulcowe, ale… w nocy przeszła konkretna burza i o trzeciej na ranem organizator (dlaczego nie spał?) podjął decyzję o wycięciu Śnieżnika – ponoć zjazd w tych warunkach byłby zjazdem tylko dla nielicznych."


Tak, wiem, tłum fanek i kilku fanów czekają cierpliwie (a może już nie? w sensie, że niecierpliwie) na story o Challenge...
Napisałem nowelę, jezykiem wolnym od wariacji wszelakich i facecji, pozbawionym wulgaryzmów (niestety) oraz innych wybryków niegodnych pisania w miejscu oficjalnym.
Przygotujcie sobie popcorn i... może uda się komuś doczytać chociażby do połowy.
Zatem próbujcie... nie zasnąć także.