Czasem drażni mnie to, że nie wyobrażam sobie nas tak... teatralnie. Drażni to, że nie podchodzimy pod scenariusze filmowe wtedy, kiedy ja tej teatralności potrzebuję (ale po co?).
Zwyczajnie, prawdziwie nas widzę .
Różnica wieku, wzrostu, upodobań... nie zatańczy ze mną gdzieś tam, nie puszczę mu kilku ulubionych kawałków z kilku płyt (a mam ich przecież setki). 
Ale przecież zabiorę Go na zabawę pod las, gdzie piosenki niosą się, niosą same i oprę mu głowę na ramieniu schylę się, nachylę do niego.
Bo przecież nikomu innemu nie puszczę Bazsarózsa i nikt mi przy tej piosence nie zdejmie majtek, o ile będę je miała na sobie... bo latem często chodzę bez. Nie wiem skąd - ale mam przeczucie, że wszystko zacznie się latem
Wkurza mnie to, że nie On mnie irytuje, tylko ja sama siebie. Że szukam... nie wiem czego, a nie trzymam się znaków. czy jak to nazwać.

Są słowa. Znamy je. Słowa w obcych nam językach, słowa napuchnięte, ciepłe i tak smutne, że aż wstyd się przyznać. Nie znamy ich znaczenia, ale gdy ich słuchamy, wiemy że są o tym czymś, za czym się ogromnie tęskni i czego się potrzebuje najmocniej na świecie. Słowa szeptane w chwilach, których najbardziej pragniemy, powinny być mówione w języku Don Quijote de la Mancha.

Dziś Ada wyrwała mnie na randkę, pewnie dlatego, że  ja Jej wyrwać nie potrafiłem... to z powodu nieśmiałości mej ogromniej a nawet wrodzonej.
Umówiliśmy się, że nikt się o tym nie dowie, że będzie to tajemnicza tajemnica. Aż po grób.
To oczywiste. 



Kobieta, pewnym siebie, bo kobiecym głosem wskazała drogę i pojechaliśmy. Trwało to około godziny... wciąż milczałem, onieśmielony sytuacją będąc... chwilami owa cisza mogła wydać się niezręczną nawet. Ale nie, tak nie było, zdarzają się wszak momenty ciszy absolutnie pożądanej, wręcz zbliżającej dusze, a nawet scalającej ciała...

Zaczęliśmy delikatnie, bardzo delikatnie... niby przypadkowymi muśnięciami, taką grą wstępną, która zwiastuje dopiero grę wstępną, bo ponieważ Twisterem.



Byłem mocno spięty, nieśmiały, a nawet przestraszony niczym Benjamin, o którym w Cegle wspomina Rysiek Riedel (nie mam pojęcia skąd u Ryśka ten Benjamin)...

Ale.
Ale Ada, kobieta świadoma oraz wiedząca czego chce, z każdym oddechem, z każdym uderzeniem serca zdzierała zasłonę niepewności, w pył obracała moje obawy, swymi kocimi ruchami kpiła sobie ze strachu mnie toczącego... tak, było to swoiste Waterloo, a Ona dziś była Wellingtonem.



Jak widać, po kilku chwilach puściły mi wszelkie hamulce i oboje zaczęliśmy odpływać. Z tym, że Ada jakby pewniej i hmm... całą sobą.
Być tak nawet może, że drżała, ale moja gruboskórność nie pozwoliła mi tego doświadczyć, a zapytać nie śmiałem. Jeszcze nie.



Może są gdzieś, na krańcach świata ludzie, którzy przeżyli dłuższą grę wstępną, ale to raczej plotki...
Gdy już dotarliśmy do kresu... okazało się, że i owszem, do kresu. Gry wstępnej.

Ada, uroczym szeptem rzekła... "To co, maj darling... skosztujemy odrobiny emocji?"
Nie śmiałem odmówić. I przecież nie chciałem.
Odpłynęliśmy mniej więcej tutaj...



Były chwile, gdy traciłem oddech... gdy zamykałem oczy i skakałem w przepaść, mając pewność, że Ada w ostatniej chwili złapie mnie za przegub i nie pozwoli spaść. 
Tak się działo. No może raz jedyny pozwoliła, ale pewnie tylko po to, bym się nie zatracił w tym szaleństwie...

Gdy leżałem uspokajając oddech i zastanawiając się, czy zastawka mi nie pierdolnie z emocji... Ada wciąż nienasycona zapytała "Wydaje Ci się, że jesteśmy tu na wczasach? Może byłbyś tak miły i zadbał o moje przyjemności?" Obawiam się, że w Jej słowniku nie ma słowa "nie". 

Kolejny raz, w ciągu zaledwie dwóch godzin, sięgnęliśmy szczytu. 



Moja partnerka oddała się chwilowej zadumie, a może tylko nostalgii... hónołs. Wydaje mi się, że myślała o czymś mega przyjemnym (może o chwilach, sprzed chwil kilku?), bo na ostatnim obrazku (choć na poprzednich także) widać na Jej licu pewną satysfakcję, zadowolenie, a może nawet swego rodzaju spełnienie...



Zdjęcie powyższe jest po dwakroć wyjątkowe. 
Po pierwsze kroć, oboje przymykamy na nim oko, choć nie umawialiśmy się, iż tak uczynimy... magia, nic innego.
Po drugie kroć, jest to chyba pierwsze na skalę europejską, a może i światową zdjęcie takie z ręki zrobione. Za kilka lat ludzkość określi to mianem selfie, zrobi się z tego wcale nie tak mały ruch, będą produkowane kije do tego rodzaju zdjęć, a po pewnym czasie selfie zacznie ewoluować... na przykład w kierunku belfie, czyli autofotografii własnych... poszukajcie za kilka lat w Wiki, a może gógiel już coś wie na ten temat?

Ada na pożegnanie rzekła, że nie było aż tak źle, że rockuję nadzieję i może się tak zdarzyć, iż przyjdzie Jej ochota, by jeszcze kiedyś się zdarzyło. Umm... nie bierze pod uwagę, że przyzwyczajanie się do takich wyjebanych w kosmos przyjemności może uzależniać. 
No ale przecież nie odmówię...

Tak naprawdę rodzimy się i umieramy w samotności. Gdzieś pomiędzy, mimochodem, mniej lub bardziej przypadkowo, spotykamy obcych nam ludzi i oszukujemy się, że to takie ważne.
Istnieje też przekonanie, że śmierć jest końcem wszystkiego.
Nieprawda.
To ciąg dalszy. Życie to kłamstwo, to iluzja. która chroni nas przed gniciem. Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy martwi, albo właśnie umieramy…

Niedołężność ma tę pozytywną cechę, że wzrok działa inaczej odrobinę. Widać przez mgłę jakby delikatną tak. Pozytywne jest to z przyczyny smakowitej… wolę nagość Twą w zarysach, granicach określonych tym moim zamglonym postrzeganiem. Mógłbym przecież dotykać jej opuszkiem języka, ale hmm… to później.
Teraz tylko Twój profil poproszę.

W sztuce miłości, przeciwnie niż w sztuce wojny, nie chodzi o zadawanie obrażeń, lecz o sprowokowanie odpowiedzi. Wszak miłość, przeciwnie niż wojna, to teatr. A teatry są dla publiczności.

– Przekonaj mnie, że powinnam.
– Budzisz się rano obok faceta, którego kochasz, przytulasz go, pijesz z nim kakao, wychodząc całujesz przelotnie, a wieczorem jakiś dupek wypisuje twój akt zgonu.
– Nie udało ci się, no może trochę…
To było w poniedziałek, a może środa właśnie chyliła się ku końcowi.
Wstaliśmy, poszliśmy w kierunku wąskiego wyjścia, szła przede mną. Odwróciła się nagle, chwyciła mnie za nadgarstki i powiedziała:
– Chcę je spełnić.

~

Turbulencje powodowane ścieraniem się dwóch alternatywnych rzeczywistości przyczyniły się do pewnego ciał naszych rozedrgania, Z tej właśnie przyczyny niektóre obrazki wydają się być na pierwszy rzut oka nieostre. Nic bardziej mylnego... prawda jest taka, że wszystko to, co dzieje się w świecie wirującym wewnątrz wam znanego odbywa się nieprawdopodobnie szybko. Z akcentem na "nieprawdopodobnie". Nikt nie wymyślił jeszcze aparatu z migawką, która mogłaby nadążyć...

Mirjon i Wyra podczas kręcenia jednej ze scen teledysku do kawałka "Spojrzeć zza krat" grupy Stratus...



Śmiałkowie podróżujący pomiędzy wspominanymi już światami w pełnej krasie... no w prawie pełnej, bo szczęśliwym trafem powłóczysty wzrok Wyry pozostał poza kadrem.



[subtelne wyznania in progress]
Ada, wspominałem już może, że mógłbym polubić widok tak śmiejących się oczu, a nawet tuż po tym, gdy otworzę swoje?
[/end of subtelne wyznania]

Około trzeciej w nocy, otwarły się wrota będące granicą światów i ukazał się w nich właściciel pensjonatu. Ujrzał nasze dirty dancing, złapał się za swą czeską głowę i rzekł "To nie je prawda". Przy śniadaniu powiedział, że to się jeszcze nie zdarzyło, że zaprasza nas serdecznie na następne party i być może zamontuje w stodole stroboskopy oraz błyskającą kulę.
Ale.
To nie był koniec. Jeśli jest trzecia nad ranem, to oczywiście należy pójść na miasto. Zabraliśmy muzykę i poszliśmy. Nieopodal był klub, w którym właśnie zakończyła się jakaś impreza.
Na takie dictum odpaliliśmy imprezę alternatywną, na środku ulicy. Po kilku chwilach przyłączyli się miejscowi. Wraz z nimi przyłączyły się ich słodko pachnące liście.
Oraz Czeszki. Do czasu, gdy Wyra jął wyciągać w ich kierunku swe ociekające śliną (no bo przecież nie testosteronem) łapy. Wówczas pouciekały... jakoś się im nie dziwię.



To była druga, finałowa już, runda You Can Dance. Jako, że finałowa, to walka była zażarta... przetańczyliśmy około dwudziestu siedmiu kawałków, obiecując sobie, że ten już jest ostatni...
Po ostrej rywalizacji, jury wydało werdykt... zwyciężyliśmy wszyscy, z tym że niektórzy bardziej.

Wschodzące słońce wygoniło nas precz. Po krótkiej, bo dwugodzinnej dyspucie w kuchni na temat zasadności pięciominutowych orgazmów, zdublowanych punków G oraz seksów na stole, udaliśmy się na zasłużony odpoczynek.

Dania tego samego następnego, przy śniadaniu gospodarz wyznał nam, że on nie lubi tego adwokata trzyletnich dzieci, który zrobił nam scenę o głośną muzę. Ale właściwie powinniśmy być mu wdzięczni... gdyby nie on, to nie otwarlibyśmy nigdy drzwi do innej rzeczywistości.

Chytry plan jest taki, że pewnego dnia rzucimy to wszytko i zamieszkamy na zawsze w wirującym świecie.
Chwilowe zaniki rozsądku staną się mniej chwilowe.


Po śniadaniu pojeździliśmy odrobinę po ścieżkach, ale tylko trochę. Na tyle trochę, że nie ma za bardzo o czym pisać.





~

Początek sezonu ścigowego to zwyczajowo płaskacz. Odkąd Murowana przeszła do historii, tym pierwszym płaskaczem jest Miękinia. Niby nic, żadna trudność... ale niestety, mocno źle będą wspominał tę sobotę. Poniżej opisana sytuacja uwiera mnie tu i tam... było tak:

Trzeci może czwarty kilometr... tłok, tasowanie, wyprzedzanie i takie tam. Ten początek, te pierwsze kilometry charakteryzują się tym, że trzeba podejmować decyzje w ułamku sekundy i  jedną z nich podjąłem złą. Bardzo złą.
Wjechałem przed kolegę, na grubość lakieru (tak mi się wydawało). Jednak musiało być ciaśniej... liznął mi koło i to był chyba koniec wyścigu dla Niego.

Zdecydowanie przyczyniłem się do tego wypadku... rzec można, że go spowodowałem.
Po zdarzeniu nie hamowałem, bo pewnie w tym tłumie zrobiłbym kolejny karambol, gdybym nacisnął klamki. Pomyślałem, że odnajdę człowieka po mecie... ale nie udało się.
Pytałem w biurze... mówili, że było kilku poszkodowanych, ale szczegółów nie znali. 

Chciałem napisać na forum BM, ale niestety... umarło. Może kiedyś zmartwychwstanie.
Może tą drogą się uda (powieszę też na frju)? 
Może przeczyta to poszkodowany, a może ktoś, kto Go zna.
Gdyby tak się stało, to proszę o kontakt na jacek[at]sufin.pl



Umm... 
Mimo wszystko słów kilka, być tak może, że zabawnych, zmuszony jestem napisać. Taki mam kontrakt. 
Ścig, jak już wspomniałem, płaski dość był. Niektórzy stękali, że błoto, ale czy ja wiem... może i odrobina była, ale przecież jakaś trudność być musi. 



Gdzieś, na jakiejś tam ścieżce, spadł mi łańcuch z powodu nieumiejętności mej (tak tak, ten śliczny)... założyłem go tak zawodowo, że wplątałem w napęd palec wskazujący... w sensie nie osobisty mój, tylko rękawiczkowy. Gdy go już wyszarpałem i niespiesznie ruszyłem, to po chwilach kilku doszła mnie Marta.
Bo niezła jest.
Później ja Ją dojechałem.
Po czym Ona mnie. 
A następnie dla odmiany ja Ją. 
I myślałem, że skończymy razem.
Nie było nam dane.

Marta postanowiła, na kilometr przed finiszem, wyrzucić swój łańcuch precz w krzaki... co widać na poniższym obrazku.



Ale znalazł się ktoś uprzejmy, wygrzebał go z krzaków, dał Jej i nakazał iście do mety. 
Hmm... tym oto sposobem Marta doszła tak, jak dochodzić się powinno.
Powoli.
A może po Pradze... hónołs.

Zdjęcia dzięki uprzejmości Asi i Eli. Dziękuję, dziewczęta.
Gdy zbliżałem się do Eli, przypomniała mi się fota Aśki z ubiegłorocznego Trophy



Postanowiłem także być sławny...



No OK, wyszło średnio, ale pierwsze kroki czasem bywają trudne. Aśka jeździ ostatnio tu i tam w ramach projektu "Trenuj z Jabłczyńską" i namawia do treningu różnych ludzi... to  i ja potrenuję.
Przed lustrem.
O bie cu ję.


Wyniki... no znakomite, inaczej być przecież nie mogło.
Drużynowo, muszkieterowo na pierwszym miejscu.
Spójrzcie na obrazek. Spójrzcie wnikliwie... bo jest wyjątkowo smakowity.



I co?
Widzicie to, co powinniście?
Nie?
Na obrazku da się zauważyć dwa puchary, dwie trzecie Zarządu GTA, Wyrę (niestety)... a to wszystko przyprawione szczyptą chili. 

Drugą kategorią, w której wyraźnie zaznaczyliśmy swoją obecność jest klasyfikacja rodzinna, bo taka jest także prowadzona w ramach BM. 
Oto wyniki...



Wyjeździliśmy także, co jest oczywistą oczywistością, dobre miejsca w klasyfikacjach indywidualnych, ale pozwolę sobie nie wymieniać nikogo z nazwiska, bo nie mam aż tyle miejsca wykupionego w bikestats.pl

Po ścigu udaliśmy się, niestety nie wszyscy (bo niektórzy powyrzucali łańcuchy, żeby mieć wymówkę), do braci Czechów, by... wypocząć i pobujać się, dnia następnego, po Rychlebach. 
Ale to już osobna, mocno sensacyjna opowieść... oczekujcie.

~

Mandarynki smakowały równie wyśmienicie. 
Malinowskie nie zawiodły, są wciąż tak strome, jak rock temu i podobnie ośnieżone...

Śnieg śnieży nieprzerwanie.
Zima za oknem, zima w słuchawkach, zima w słowach.
Omija go, nie ona jedna. Nie widzą spierzchniętych ust, spuchniętych od dumy i przekrwionych pewnością siebie białek. Opuszczają wzrok, gdy myśli, że są niewystarczająco piękne, wilgotne, pociągające. Jest tego pewien nawet po wypiciu butelki podłej wódki, w towarzystwie sąsiada. Rano wkłada głowę pod zimną wodę i pół dnia nieubrany chodzi po mieszkaniu. Czasem siada. To jego nieubranie nie jest czyste…. podobnie jak plany na związek. Ale żałuje zatęchłego czasu na jakieś amatorki w białych kozakach. Chce kobiety pewnej siebie, znającej swą wartości – estradiolowego odbicia. Lustro się tłucze, on o tym nie wie i nie dopuszcza takiej możliwości… chce ją tak mocno, że jeszcze szybciej oddala się od niej.
O ile w ogóle istnieje. O ile tak naprawdę ktokolwiek istnieje dla niego.
Nozdrza musnął mu ledwo wyczuwalny, magiczny zapach Issey Miyake.

Znam mężczyznę, z którym planuję życie.
To życie nigdy nie będzie miało miejsca, ale jest najpiękniejszym z możliwych.

Przychodzi wieczorem, niezapowiedziany, niezakłopotany. Tak po prostu, a przecież mógłby mnie nie zastać. Pachnie skórą, zdejmuje płaszcz, kładzie na stole paczkę papierosów i wyłączony telefon komórkowy. Nie wiem, ile jest w paczce papierosów, nie wiem na jak długo mu wystarczy, nie wiem czy zostanie do rana i nie wiem czy ten wyłączony telefon nie zadzwoni. Rozsiada się z bezczelnym strachem w fotelu i żongluje kolorowymi światłami pod sufitem, rozśmiesza mnie, jest taki dziecinny. Lubię go, zanim przyjdzie, a gdy już jest to lubię go mniej. Och, kochany, tak mi przykro, że opada ci ręka, gdy ją do mnie wyciągasz, zawsze ci opadała. Przecież ci nie pomogę, jestem małą dziewczynką. I co tak patrzysz? Chciałbyś mnie, mojej muzyki, żebym ci zupę ugotowała? Spotykam go w antykwariacie, mówi do mnie Justyna i patrzy, jakby właśnie wrócił z siedemnastoletnich wczasów na bezludnej wyspie, pełnej japońskich turystów. A imię moje jest zupełnie inne, więc po co tak mówi?



Dziwny taki jest. Latem powiedział, że pokocha mnie zimą, a zimą narzekał, że mu źle. Je jedną ręką, pociąga nosem i wystaje mu podkoszulek spod swetra. Po co on to na siebie nakłada? Kiedyś widziałam go rano pijanego w spożywczym na sąsiedniej ulicy, kupował bułkę i kefir, był nieogolony i śmierdział. Chciał mnie pocałować, ale się potknął, odsunęłam się i leżał u mych stóp. Zamyśliłam się wtedy i uciekł mi autobus. Nic od niego nie chcę, tylko spędzić z nim kilka lat, ale nie wiem czy chrapie. Kiedyś wszedł w ubraniu do wanny. Powiedział, że trzeba często myć zęby i mieć marzenia. Czyta mi czasem bajki na dobranoc, czyta po ciemku, a gdy zasypiam, to sobie idzie. Śpi w pokoju obok, na kanapie. Raz płakał, a gdy już rozmazał sobie makijaż, to zapytał dlaczego nie chcę znać powodu, dla którego płacze. A ja wiedziałam. On zawsze płacze, gdy przypomni mu się Mały Książe. Raz przyniósł starą winylową płytę, powiedział, że to jego ulubiona i nie wierzył, że nie mam gramofonu. No to zaśpiewam ci to, co jest na tej płycie, tak powiedział. Ale nie umie śpiewać, śmiałam się, a jemu było przykro. Siedzę czasem boso na balkonie i tęsknię za nim, on pewnie o tym wie i na przekór mi nie przychodzi. Mija popołudnie, mija jesień, a on znów pijany sypia na ławce w parku. Wlewa w siebie tanie wino, pali niedopałki, które wyciąga z kosza na śmieci i ma szalenie krótkie odciski palców. Mówi, że nie jest po to, by spełniać moje marzenia. Ostatniej nocy, pośród innych nieprzyjemnych snów, śniło mi się, że przyniósł mi na urodziny łyżwy. Były używane i chyba za małe. Nie wiem, bo nie przymierzyłam.



We wtorek powiedział, że śnił mu się poniedziałek, a morze miało wtedy kształt kurtyny w teatrze. Lubię, gdy zamyka oczy, lekko otwiera usta i wyobraża sobie życie ze mną. Marzy, że kupimy sobie psa i będziemy chodzić na spacery. Nosi w kieszeniach sznurek, scyzoryk i klucze od jakiegoś samochodu, które znalazł trzy lata temu. Jest dumny z tych kluczy, a ja leżę na plaży, twarzą w piasku. Mówi, że miał w życiu tak wiele kobiet, że nie pamięta już ile. Czerwieni się przy tym i jąka, a gdy kiedyś zapytałam, jak lubi się kochać, to powiedział, że tak mocno i że z przytulaniem. Na dzień kobiet kupił mi niebieskie skarpetki i wodę kwiatową za kilka złotych. Zaprosił mnie wtedy do kina, kupił bilety w pierwszym rzędzie i usiadł z mojej prawej strony. Czasem gdzieś pracuje, budzi się rano, zawija w gazetę kanapki z pasztetem, czesze włosy i wychodzi. Kiedyś powiedział, że powinnam mieć papugę i wieczorem przyniósł akwarium z rybkami.



Opowiada o Szkocji, choć nigdy tam nie był, ja udaję, że nie wiem, a on jest taki dumny, że może mi zaimponować. Jest taki nieposkładany, śmieszny czasem, a nawet żałosny. Patrzę na niego w chwilach, gdy on tego nie widzi, widzę jak się porusza, jak bierze do rąk różne przedmioty. Wtedy jest swobodny, naturalny taki. Jestem pewna, że ma w sobie tak wiele, tak dobrze byłoby się z nim kochać, ale nie wiem, czy chce mi się go poukładać, wychować, przerobić na takiego, który potrafiłby zawrócić mi w głowie. Położył mi przedwczoraj konwalie na poduszce. Wiem, że niedługo odejdzie i już nigdy go nie spotkam, ale potrafię się nie martwić.

Bardzo pierwszy raz, po długiej przerwie na Specyku. Odrobinę stęskniliśmy się za sobą. 
Oraz za górami... być tak może, że już lada dzień pobrylujemy na beskidzkich ścieżkach.



Tymczasem sprawdziliśmy nowe biżuty w praniu. 
Się kręcą.

Zaczęło się niewinnie, Maja - fanka Anji, przebiegła mi drogę po wielokroć, acz ta wielokroć była nieparzysta. Gdy szedłem z dużego pokoju do kuchni, z kuchni do salonu, z salonu do patio, z patio na strych... Maja wciąż przebiegała. Niewłaściwie odczytałem te sygnały, a dokładniej to je olałem. Nie powinienem.

Spotkaliśmy w się składem słusznym, czyli Ada, Kamila, Romek, Mirjon, Buła, Wyra i moi, o 10:13 w miejscu z góry dokładnie upatrzonym i udaliśmy się niespiesznie w kierunku miasteczka, w którym świat ujrzał człowieczek, albo ujrzał świat człowieczka... co go niekoniecznie lubię. To miasteczko, to Wadowice. Nie żebyśmy tam jechali w celu, co wszyscy inni jadą. My pojechaliśmy obżreć się ciastekskremem. Były mniam.
Ale zanim dane nam było ich pokosztować... 

Romek, fundator ciastekskremem, pociągnął nas przez most.
To był o jeden most zwodzony za daleko a także na rzece Kwai. To był także most, w którym Wyra w noc poprzedzającą nasz przejazd zrobił dziury podłużne zwane szczelinami lub zamiennie szparami.
Kto pod kim szpary kopie powinien dostać wpierdol, jak mówi staropogańskie przysłowie.
W wyrzą szparę wpadłem ja. No oczywiście, bo niby czemu nie miałbym przyjaciołom dostarczyć powodów do śmiechu?





Poczyniłem pierwsze w tym rocku fikołki (choć miałem skrytą nadzieję, że odbędzie się to w okolicznościach bardziej MTB).
Gdy już powstałem, okazało się że... koło zostało w szparze oraz zgło się na tyle nieznacznie, iż nadaje się na złom.
Po krótkiej naradzie, Romek (dzięki) zawezwał przez telefon satelitarny serwis, który drogą powietrzną dostarczył koło zapasowe i mogliśmy jechać dalej.

To znaczy moglibyśmy.
Gdyby nie Buła. 
Buła, ociekając testosteronem jął dotykać intymnych elementów w rowerze Ady. Najmacz intymny zacisk podsiodłowy nie wytrzymał złego dotyku i rozpękła w nim śrubka. Buła otrzymał zasłużony opierdol i udał się do domostwa nieopodal, by coś zaradzić. Pytał gospodarzy, czy mają taki zacisk i mocno się oburzył, że jednak nie. No bo zaciski podsiodłowe do bika Ady winny przecież być w każdym domu.
Pani, przepraszając (weszła w rolę Wyry), zaprosiła nas na lemoniadę i użyczyła narzędzi, za pomocą których usunęliśmy złamaną śrubkę i w to miejsce wkręciliśmy nową... którą miała Kamila. Musi jasnowidząca cycóś?
Awaria nr dwa została usunięta oraz intymne części Ady uratowane.

W pewnym momencie doszliśmy czołówkę peletonu... jak widać na obrazku, zawodniczka w żółtej koszulce (która w prani zabarwiła się jej na pomarańczowo) jeszcze prowadzi, ale już po chwili ucieczka została przez nas skasowana.



Ale. 
To nie koniec.

Nie minęło więcej niż kilka chwil, gdy w biku Wyry urwała się linka od przerzutki. Tej z tyłu. To akurat nikogo nie zmartwiło... Wszak małe nieszczęście Wyry, to odrobina radości. Od tej pory Wyra jechał jakby mało kedencyjnie, bo na jednym przełożeniu.

Jedziemy.
Po kilku kilometrach Romek prawie staranował motocyklistę (a może było odwrotnie), człowieczek ledwo z życiem uszedł, odpuściliśmy mu. lecz na do widzenia wykrzyczeliśmy pod adresem jego i jego matki, kilka słów powszechnie uważanych za obelżywe.

Dojechaliśmy.
Ciastkaskremem były bardzo pierwsza klasa, nie wiem co oni do tych ciastek dodają. Może to, co zwykł do swych dodawać Freddie Mercury, ale po spożyciu... doznaliśmy odmiennych stanów świadomości.



Oraz zarezerwowaliśmy stolik na za rock.

Jestem pewien, że dostrzegliście w tym wszystkim owe dziwne zależności, o których wspomniałem na wstępie. 
Gdyby jednak nie, to spieszę z wyjaśnieniem. 

Gdyby moja kotka miała inne upodobania muzyczne, gdyby lubiła Michała Wiśniewskiego i nie słuchała muzy Clostrekeller, to nie musiała by się ubierać na czarno. Wówczas przebieganie przez nią mej drogi, nie skutkowało by tym, co opisałem powyżej.
W skrócie... wszystko przez Anję. 
Choć pojawiły się też wśród nas głosy, że to wina Wyry. 

Posłuchajcie zatem Anji, która pośrednio maczała w tym wszystkim swoje palce z na czarno pomalowanym paznokcioma.

Zanim o dziś słów nikomu niepotrzebnych, to powrócę do last wpisu. 
Biżuty.
Pokazywałem gdy mieszkały w pudełku, tak jak zapakował je jubiler. 

Pubierane oraz na szyi wyglądają tak...