Pierwszy z tegorocznych, znaczących ścigów, był się niestety zakończył. Żal trochę, bo się rozkręcałem...
Ubytków w sprzęcie nie zauważyłem, w zdrowiu nie chcę zauważać, na duszy hmm... no ubyło około jednej trzeciej radości, bo tak naprawdę pozostały jeszcze tylko dwie zajebiste imprezy rowerowe w tym rocku.
Za trzy tygodnie SellaRonda, później MTB Challenge... i tyle.
Bo to, co pomiędzy, to takiese jest.

To tyle, jeśli chodzi  o narzekanie.
Tymczasem kilka obrazków z ostatniego dnia beskidzkiej zabawy... gdy centrala mi się zregeneruje, to być tak może, że napiszę odrobinę więcej słów w tym temacie.
Wyczekujcie zatem.













~

Namówiliśmy się z Anjom, iż że pod osłoną ciemnej nocy pojedziemy poszpiegować na trasę Trophy, co to się one już za chwilkę napoczyna, w sensie że za czydni.
Niestety.. niewiele z tego wyszło, bo ponieważ dzień nas zaskoczył i tak już mu zostało.



Nie pozostało nam nic innego, jak realizować nasz plan pod osłoną dnia.
Aczkolwiek akcenty ciemnonocne się przytrafiły, może nawet nie tak znowu przypadkowo. Zdarzyły się chwile mocno iskrzące, bo ponieważ ocieraliśmy się o siebie. Wprawdzie kaskami... ale od czegoś zacząć wszak trzeba.




Podczas szpiegowanie trasy wspomnianego ścigu dochodziło do pewnych różnic zdań... rozmaitych koncepcji tyczących kierunków dalszej jazdy, oraz na szczęście i w końcu wcale się nie dogadaliśmy i każde z nas pozostało przy swojej opcji. 



Jest taka szansa, że od czwartku do niedzieli niektóre kwestie zostaną wyjaśnione, a jeszcze inne omówimy w okolicznościach, które ponoć wzbudzają powszechną zazdrość...




Tak... były też boskie akcenty tej hecy. 
Po kąpieli spoglądaliśmy w lustro... widok zaiste był boski. 
Ten drugi także.


~

Ludzie... szczególnie pół, czyli dzieci, oświadczają często światu kim będą, a właściwie zamierzają być. Najczęściej da się słyszeć, że policjantami, strażakami czy też aktorkami. Tego typu banały są słyszane na tyle często, że stały się mocno nużące. 
Bywa, że ktoś tam by zechciał sobie być księdzem czy też prostytutką... zawody dość dochodowe i pewnie mające jeszcze kilka innych wspólnych cech. Niektórym się udaje spełnić te marzenia.



Kiedyś tam postanowiłem zostać rentierem, mam zatem cel, do którego będę zapewne dążył do końca swego. 
Ale wczoraj pojawił się kolejny... będę szlachcicem. Bo ponieważ ból ponoć uszlachetnia. 
W Zdziechach bolało. Odrobinę.

Za chwilę MTB Trophy, później SellaRonda Hero, a na deser MTB Challenge. Szanse na bycie owym szlachcicem zdecydowanie rosną. 

Czy majcie kciók (co jest mocno nieskuteczne, ale why mielibyście nie potrzymać?)

~

Kilka metrów pod górę w Kluszkach było. Odrobina podmokłego gruntu także... no jakaś trudność na MTB być przecież powinna.
Niektórzy twierdzili, że była to edycja godna legendarnych maratonów GG, inni zaś że niekoniecznie. No nie wiem pewny... ale ja to mało się znam, więc musi mieli rację, w sensie ci niektórzy albo inni...



Kręciło się nie tak znowu źle... do ostatniej zmarszczki. Tam umarłem... wyprzedzały mnie dżdżownice, które wyszły ze swoimi małymi na niedzielny spacer. 
Jakoś tak, siłą woli dotarłem do kreski, ale szału nie ma. I chwalić się też za bardzo czym nie ma.
Zatem z pewną dozą wstydu wypiję sobie wieczorną herbatę oraz bez cukru, a jutro, na śniadanie zjem jogurt.
Za dni kilka Beskidy MTB Trophy... mam nadzieję, że nie mają tam dżdżownic.


~

~

~

Pojeździliśmy z marusią po zmarszczkach. Było zabawnie, były pokrzywione koła, powgniatane kaski, prostowanie jednych i drugich i takie tam różne hece. 
Zrobiliśmy nawet kilka zdjęć...











I miała być opowieść o fikołkach, porysowanych kaskach, pokrzywionych kołach, kilku kamyczkach pod tymi kołami oraz smaku Kofoli z kija... po czeskiej stronie Czantorii.
Opowieść może nawet byłaby zabawna, a przynajmniej taką udająca, ale.
Ale nie będzie.
Bo tak zwane życie, czy też los... potrafią czasem sprawić, że jest smuto jakby.
Z drugiej strony... mawiają, że życie tylko chwilami jest chujowe. W pozostałych momentach śpimy...


Nie rezygnuj z nadziei, nie daj się ponieść rozpaczy z powodu tego, co się stało. Opłakiwanie tego, co nie wróci, co zostało stracone bezpowrotnie, jest najgorszą z ludzkich słabości.
Rzekł Khalil Gibran, jakiś już czas temu.


To jest Domino.



Umm... to Majka.



Pewnie niektórzy z Was znają je osobiście. 
Majka mocno zachorowała. Dominika jeszcze nie, ale wet rzecze, że na bank się zaraziła.
Wet mówi także, że umrą. Nie zgadzam się z tym... ale jakoś radości, z powodu tego niezgadzania, wielkiej nie odczuwam.

Nie tak dawno temu rozmawiałem z Małgosią. Pokłosiem tych rozmów jest odrobinę inne postrzeganie rzeczywistości, świata etc. Nie żebym nagle oraz diametralnie dał się namówić na coś, co jest mi obce... skłaniam się ku tezie, że wymiana tych kilku myśli była dla mnie swoistym katalizatorem. Coś, co teraz wydaje się być coraz bardziej oczywiste, mieszkało sobie we mnie pochowane po różnych zakamarkach, w zaułkach czy też zwyczajnie... na strychu mych myśli.
Jedną z kilku wspomnianych oczywistości jest nasz, ludzi, stosunek do planety, a do zwierzaków szczególnie. I nie chodzi tylko o wykraczające poza wszelkie normy traktowanie ich w hodowlach ukierunkowanych na pozyskiwanie ich mięsa, futra czy też innych produktów ogólnie zwanych odzwierzęcymi. 

Powyższe można by zamknąć w ramy wegetarianizmu, weganizmu czy czegoś tam. I już.
Tyle, że nie o żadne ideologie, czy demonstracyjne postawy chodzi lecz o hmm... przebudzenie? 
O dopuszczenie do siebie myśli, że to co zastaliśmy na tej planecie w chwili narodzin, a później przez całe życie odbieraliśmy, jako normę... nie jest ani normalne, ani taki oczywiste. 
Jest wygodne nam, ludziom i wynika z odwiecznego uzurpowania sobie prawa do władania Ziemią. Ale przecież to my jesteśmy największymi szkodnikami na tej planecie. 
Zwierzęta nie są dla nas, one żyją dla samych siebie. To podobnie jak czarny człowiek nie jest dla białego, a kobieta dla mężczyzny (zaczerpnięte z jakiegoś mema na feju). 
Tak, na przestrzeni wieków udomowiliśmy wiele gatunków, skrzyżowaliśmy je i niektóre zaprzęgliśmy do pracy, inne beztrosko zabijamy i zjadamy, a jeszcze inne posiadamy dla przyjemności... i wmawiamy sobie, że one tego pragną. A może nie pragną?
Mógłbym o tym pisać i pisać, podawać przykłady, których kontrowersja zamyka się li tylko w tym, że przez wieki przywykliśmy do sloganów, że pies jest przyjacielem człowieka, że konie uwielbiają, gdy je dosiadamy, a koty są szczęśliwe, bo leżą nam na kolanach i słodko mruczą. 

I niewielu jest takich, którzy potrafią swą myślą wyjść poza stereotyp i poddać pod wątpliwość to, czy konie zapierdalające w Wielkiej Pardubickiej dostają orgazmu ze szczęścia, czy przeznaczeniem Szarika była kariera czołgisty, czy Domino i Maja są na świecie po to, by mruczeć na moich kolanach, a niedźwiedzie polarne w zoo marzą pokazywać się przez kraty jakimś pojebanym ludziom.

Po co o tym piszę?
Przecież nie po to, by kogokolwiek przekonać do zrezygnowania z wygody zjadania istot zamieszkujących tę planetę, czy też uznania, że wcale nie jesteśmy władcami zwierzaków. 
Piszę to, bo hmm... a jeśli moje kotki odejdą w niebyt, to czy myśląc tak, jak powyżej nie będę za jakiś czas chciał, by jednak zwierzaki owe mruczały słodko na moich kolanach?
A jeśli tak, to kto mi wręczy medal z wygrawerowanym tekstem "Dla największego hipokryty"?


To nadzieja sprawia, że ludzie żyją, ale to przede wszystkim ludzie pozwalają żyć nadziei.
Powiedział Jean François Bernardini, lider grupy I Muvrini, podczas koncertu akustycznego w trójkowym studiu imienia Agnieszki Osieckiej, ładnych klika lat temu ego.

Bywa, że spotykamy na swej drodze ludzi, których słowa zapadają w pamięć.

Tymczasem jestem przy nadziei, że Majka i Domino pozostaną.
Szukając pocieszenia, oddałem swe piersi w ręce Marcina, który pozwolił sobie na pewne darksidowe wariacje. 
Ale jakoś średnio mi to poprawiło humor, choć obrazek mocno udany jest... patrząc na niego subiektywnym przecież okiem.




~