Zwykłe wróżki mówią, to co chcesz usłyszeć. Robią to w taki sposób, by cię zadziwić, co nie zmienia faktu, że tego właśnie oczekiwałaś. Czarownice… one mówią o tym, co się wydarzy naprawdę. I bez znaczenia dla nich jest fakt, czy ci się to podoba, czy też nie. Pewnie dziwnie to zabrzmi, ale dobrotliwe oblicza wróżek nic nie znaczą, to czarownice są naprawdę wiarygodne, choć popularność nie jest ich mocną stroną.

sir Terry

Nie pamiętam świata, w którym by Jej nie było, ni początku tej znajomości... naszego bycia razem. Bardzo dziwnego i czy tak do końca naszego?
Tak czy siak, była zawsze. Czasem blisko, innym razem trochę dalej... bywało, że  przypatrywała się, z ironicznym uśmiechem, temu co robię. Bywały chwile, że  przemykała skulona, w strugach jesiennego deszczu, bywały też i takie, że kilka promieni słońca było Jej dedykowanych . Dziwnym trafem bywała świadkiem mych wzlotów, sukcesów, ale przede wszystkim upadków.

Zauważałem czasem jakąś postać i bardziej czułem, niż wiedziałem że to Ona. Świadomość ma rejestrowała Jej gesty, sposób w jaki się poruszała, poprawiała ręką kosmyki włosów opadające na oczy, czy też uśmiechała się. Przywykłem do tego, że wciąż jest. Były chwile, gdy dzieliło mnie od niej tylko wyciągnięcie ręki – nie wyciągnąłem nigdy, były też takie, że zaważałem Ją w oknie przejeżdżającego autobusu lub siedzącą w restauracji, kilka stolików ode mnie.. zawsze wtedy, gdy nie byłem sam i nie mogłem podejść.

Była filigranowa, miała długie jasne włosy, ale nigdy nie widziałem Jej oczu. A to ciemne okulary je zasłaniały, a to kaptur nasunięty na nie, czasem przemykała w wietrzny dzień i Jej rozwiane włosy były przeszkodą, a czasem pojawiała się po drugiej stronie rzeki i mogłem widzieć tylko sylwetkę.
Przez ostatnie miesiące myśli moje zaplątane spowodowały, że fakt Jej ciągłej obecności odsunąłem gdzieś głęboko. Nie, nie zapomniałem, ale nie zwracałem chyba uwagi, gdy była gdzieś obok.

Spotkałem Ją. Kilka dni temu.
Siedziałem w kinie, na sali było raptem kilka osób. Film trwał już dobre kilkadziesiąt minut, gdy ktoś spóźniony wszedł na salę. W poświacie padającej z ekranu rozpoznałem Jej sylwetkę.
Bez namysłu skierowała się do rzędu, w którym siedziałem i bez pytania usiadła po mojej lewej stronie.

Byłem podekscytowany, nigdy jeszcze nie byliśmy tak blisko siebie. Pomyślałem, że pewnie wyjdzie przed końcem filmu i wiedziałem, że będę siedział jak zamurowany, zamiast pójść za nią. Aktorzy na ekranie wypowiadali swoje kwestie, a w mojej głowie kotłowały się różne myśli. A jeśli nie odejdzie? Co jej powiem? O co zapytam?

Nie poszła.
Film się skończył, w sali zapalono delikatne światło, zapanował półmrok. Siedziałem skamieniały, nie mogąc zdobyć się na żaden ruch, nie potrafiłem obrócić głowy i spojrzeeć na Nią. Odezwała się pierwsza.
– Wyparłeś się mnie. 
Nie wiem, skąd miałem tyle siły, ale obróciłem w lewo głowę.
– Jak masz na imię? – zapytałem i spojrzałem Jej prosto w oczy.
– Prawda.





Wszechświat jest, chwila za chwilą, odtwarzany na nowo. W rzeczywistości nie istnieje przeszłość, lecz jedynie wspomnienie przeszłości. Gdy mrugniesz, świat który zobaczysz, nie istniał, kiedy przymykałeś powieki. Zatem… jedynym właściwym stanem umysłu jest zaskoczenie. Jedynym właściwym stanem serca jest radość. Niebo, które widzisz, nie było jeszcze nigdy przez Ciebie oglądane. 

Moment absolutnej perfekcji jest teraz.
Ciesz się nim. 

tenże sam sir Terry