Mówili, że nadejdzie taki czas, w którym krzywdy zostaną pomszczone, rachunki wyrównane, a winni ukarani.
Czekam więc oraz cierpliwie. 
Bo ma przyjść taki jeden co będzie sądził żywych i umarłych. Z tymi drugimi może mieć pewien kłopot... gdy sobie ich powykopuje, to może się tak wydarzyć, iż woń jaką będą roztaczali, to nie będzie Clive Christian No. 1 w wersji Imperial Majesty... ba, to nawet nie będzie marny numer piąty Chanel'a.

Ale... to mocno hipotetycznie, bo moje tête-à-tête z rzeczonym sędzią jest tak samo prawdopodobne jak orgia w składzie Naomii Cambell, jej córka, Monica Bellucci, Renata Dancewicz i ja (nie mówcie nic Renacie, bo wkurwiona potrafi być mało przyjemna).

W związku z powyższym nikt nie ukarze mnie za pychę, drwiny, małostkowość, pazerność, bezduszność, próżność, kłamstwa, kłamstewka, cynizm i cynę.
A jeśli tak.. to mogę sobie pozwolić. 

F czoraj pozwoliłem sobie zobaczyć na feju obrazek. 
Obrazek był mnie urzekł. 
Pozostając do dziś w stanie urzeczenia, a nawet upojenia (ostatni raz podobnego stanu doświadczyłem podczas wizyty u Lówra, gdzie flirtowałem z Monolizom), nie potrafię przemilczeć tego, co mnie spotkało.
Tak dziwnie mam, że wyostrzony podczas pobytu na Kubie (to niedaleko Dominikany) zmysł estetyki, w zetknięciu z nieokiełznanym pięknem, powoduje u mnie stany euforyczne, narkotyczne, wzwody oraz OBS'y, co z kolei pociąga za sobą przemożną chęć podzielenia się swym krótkotrwałym szczęściem ze światem.
Według Garpa oraz całym.

Dzisiejsze chwile niczym nie zmąconej szczęśliwości sponsorują dwie literki O.
Gdybym dał sobie dłoń prawą uciąć wraz z palcyma, za to, że najmacz tajemniczym uśmiechem uśmiecha się wspomniana paryżanka, Lisa di Antonmaria Gherardini, to od dziś musiałbym trzepać się lewą...

Aby odrobinę ochłonąć, zawołałem taksówkę i nakazałem, by wywieźć mnie precz daleko stąd.
Wywieziono mnie w okolice zmarszczek.


Nie bójmy się tych słów... mocno gościnnych i przyjaznych zmarszczek.



Od dwunastego kilometra dziwnie jakoś się czułem... nieznacznie już ochłonięty, ze skłonnością do oziębłości, wolny już od wczorajszej ekstazy, więc nie to było powodem do niepokoju. Jednakże nie potrafiłem tego - coraz dziwniejszego i z każdym kilometrem bardziej niepokojącego - stanu w żaden sposób zdefiniować.
Choć.. szósty, a może nawet ósmy zmysł podpowiadał mi, że rozwiązanie może mieszkać w aparacie do czynienia obrazków, który dziś obsługiwał Witek ksywa Bosozoku. 

Mocno zatem zaniepokojony, tudzież rozdrażniony wsiadłem do pierwszego napotkanego pociągu i już po sześciu godzinach byłem w domu. 
Czym prędzej udałem się do zaprzyjaźnionego fotografa, by wywrzeć na nim presję. 
Presja tyczyła wywołania zdjęć... fotograf opierał się, niczym dziewica i zakonnica w jednym oraz o ścianę. Po serii gróźb oraz zapłacie trzydziestu srebrników dał się namówić Wywołał jeszcze ciepłe zdjęcia...



Szósty i ósmy nie myliły się.
Coś mnie prześladowało, lśniąc przy tym subtelnie i wskazywało jedynie słuszną drogę. Drogę prawości, uczciwości, skromności, przebaczenia oraz pan jest moim pasterzem.
W pewnej chwili postanowiłem jechać z zasłoniętymi oczodołami, w których mam oczy. Jak postanowiłem, tak uczyniłem...



Jak widać, niewiele to pomogło... tajemnicza tajemniczość w dość tajemniczy sposób wciąż mnie prześladowała.

Myślę, że może mieć to ścisły związek z przyjściem tego, który będzie sądził żywych i śmierdzących, o czym wspominałem na początku. 
Zacząłem się bać.I tak mi zostało. Ręce trzęsą mi się nieustannie i coraz mocniej, a także pocę się nadmiernie.

Gdybyście mieli tę wątpliwą przyjemność napotkać mnie na swej drodze, to bardzo proszę, nie dziwcie się niczemu. Człowiek będący we władaniu strachu może zachowywać się dziwnie oraz obelżywie. 
Nadzieję pewną pokładam w nieskończonej Waszej wyrozumiałości nierozerwalnie związanej z tolerancją...


Mmm... jestem cierpliwy, ale już niemłody. Kiedyś odejdę, pamiętaj o tym.
Rock, Honor, Ojczyzna.
Przed Państwem zespół pieśni i tańca dowodzony przez Grabaża... w wersji mocno ulubionej.

Wcześniej czy później, każdy z nas spotka na swej drodze Pana Śmierć. 
Dla niektórych będzie owo spotkanie wybawieniem, a widok Śmierci galopującego na swym rumaku Pimpusiu, wywoła uśmiech. Pewnie będą i tacy, których Jego aksamitnie dudniący głos nie zabrzmi zachęcająco i być może spróbują z Nim negocjować. Próżny ich trud. Kaprysy Pana Śmierci są o tyle zaskakujące, co ostateczne.

Żółty żył pełnią życia, radośnie, bezkompromisowo... snuł śmiałe plany, miał jeszcze wiele miejsc do odwiedzenia, wielu ludzi do poznania (do Wrocławia także)... to nie był jeszcze czas, by tęsknił za tym, którego niesłusznie się przeklina, który budzi lęk i trwogę, ale który jest jedynym przyjacielem nędzarza i najlepszym lekarzem śmiertelnie rannego.

Oto jedno z ostatnich zdjęć naszego nieodżałowanego kompana... być tak może że zabiło go siedzisko fotela, na którym siedział, wszak jest tam wyraźna groźba śmierci.



Śmierć zaskoczył Żółtego.
Sprawił, że spokojne wody Oceanu Bałtyckiego nagle wezbrały, a zdradziecka fala wielkości Sky Tower nie dała Mu żadnych szans. Nasz przyjaciel został porwany w ułamku sekundy przez rozszalały żywioł. Podjęta natychmiast, szeroko zakrojona akcja poszukiwawcza, w którą zaangażowane były polskie, niemieckie oraz szwedzkie służby ratownicze, nie przyniosła żadnych efektów. Nie odnaleziono ani Żółtego, ani Jego zwłok.
Po dobie poszukiwań zakończono akcję.

Żółty na zawsze pozostanie w naszej pamięci.

Ja osobiście wierzę w reinkarnację i jestem pewien, że powróci znienacka oraz pod  postacią wielce zaskakująca... z tym, że mogę się nieznacznie mylić.

Tymczasem nie obrażajmy się na Śmierć, uczcijmy Żółtego kilkoma minetami w ciszy... wiedząc, że teraz jest w Krainie Wiecznych Łowów oraz poluje na siedemdziesiąt dwie dziewice.

Przypomnimy sobie także kilka chwil z Jego, jakże intrygującego życia, zatrzymanych w kadrze...



























Żegnaj Żółty, przyjacielu. Pozostaniesz na zawsze w naszej pamięci.
I nie tylko tam...


Jako, że nadejdzie taki dzień, w którym bozia zejdzie z wysokości (oby się nie potknęła i nie zrobiła sobie zdrapek), by sądzić żywych i umarłych, a dobrze osądzonych zmarłych uczyni żywymi, to mam pewność, że będzie nam z Żółtym jeszcze dane się widzieć... pomimo, że bliskie stosunki z zombie budzą we mnie trwogę.

Część trzecią Czelendża sponsorowała Krwawa Mary.
Ale po kolei.

Wrócę jeszcze na chwil kilka do pierwszego etapu... szliśmy z Rudą pełnym ogniem oraz celowaliśmy w sam środek pudła...



(foto by Robert Urbaniak from BikeLife)

Obrazki powyższe to zjazd ze Śnieżnika, nie taki znów prosty... zauważcie, że Ruda kręci, a czołówka (to co za Nią) z bucika daje. 
I mielibyśmy to pudło gdyby nie nasza szalona popularność... 
A było to tak... co czas jakiś zatrzymywali nas ludzie miejscowi oraz także zagraniczni i pytali łamaną polszczyzną "Fy ściem ten tim som, Juda i Zufa, yes?" - no przytakiwaliśmy, na co oni wyciągali zdjęcia z naszymi podobiznami i domagali się autografów... nie mogliśmy odmówić, wrodzona grzeszności nam nie pozwoliła.
I tym oto sposobem pudło nam odjechało oraz w siną dal. Nie wiem pewien czy tim Ada und Wierzba nie maczał w tej akcji swych brudnych paluchów... być może, że nie.

Mając w pamięci ten niefart, dziś pojechaliśmy inco gniotto. Ruda przebrała się za 102, a ja za świadka jehowy. Tak przygotowani i nie zaczepiani przez nikogo wygraliśmy w cuglach, w sensie z adońsko wierzbiarską drużyną. No!

(foto by Robert Urbaniak from BikeLife)

Ruda i moi w przebraniu und wśród borówek, jak widać byliśmy nie do poznania (nie do Wrocławia także).





Jadąc zupełnie bezstresowo oraz na lajcie, robiliśmy sobie obsceniczne zdjęcia na trasie, a także po kresce...

Po wspominanej już kresce Wierzba w hołdzie dla nas zamówił stolik oraz napoje tudzież przekąski.



...a może to z powodu, że dziś miał urodziny? Hónołs, hónołs...

Tak, czy siak oraz jak już wspominałem, dzisiejszy etap sponsorowała Krwawa Mary/
Całą imprę pod nazwą Sudety MTB Challenge sponsoruje piocha w wykonaniu SisterAli, czyli Alicji Janosz i Roberta Banacha.

Kilkadziesiąt milionów ludzików ubrało w tęczowy filtr swoje obrazki profilowe na feju. Manifestują w ten sposób poparcie dla idei równości oraz w ramach sprzeciwu dla dyskryminacji, nietolerancji, prostactwa, buractwa... czyli tych wszystkich cech, z których dumny jest przeciętny polski katolik, będący przekonany, że to postawa wielce patriotyczna.
Pokolorowałem i ja, na dni kilka, swą facjatę w tamtejszym serwisie... co nie było wielce oryginalne.

Dumałem i dumałem sobie, jakby w inny sposób, bardziej wyjątkowy, ogłosić urbi et orbi swoje poglądy w tej kwestii.
I wydumałem.

Jeśli myślicie, że fikołek w Szklarskiej, tydzień temu był przypadkowy, to jesteście w mylnym błędzie. To była misternie zaplanowana akcja, mająca na celu zmuszenie mego zacnego ciała oraz w okolicy suta, by uprzejme było nabrać barw zbliżonych do tęczy.
Tak też się stało, może nie jest to idealna tęcza, ale liczą się chęci... no przecież, że szczere.

I w ten oto sposób pragnę wyrazić swe poparcie dla idei, o której wspomniałem na początku.

Niestety, jak to bywa przy tak nowatorskich projektach, były także skutki uboczne, a nawet bolesne. Najmacz bolesne okazało się zniszczenie siodła, które swym rozmiarem i konstrukcją idealnie ze mną współpracowało. Żal był mocno żałosny, bo ponieważ w okolicznych, a także i dalekich sklepach tego modelu już nie ma... 



Ale... 
Jest sobie taka marka kasków, MET się nazywa. I producent prowadzi taką, dość miłą, politykę... gdy skasujesz kask oraz przeżyjesz, to wysyłasz im rozbitą skorupę, a oni za pół ceny sprzedają ci nówkę. 

Okazuje się, że producent mojego siodła połamanego poszedł dalej. Po wysłaniu połamanego, dostałem nówkę zupełnie za free (tyle, że za przesyłkę należało uiścić coś około pięćdziesięciu ojro). Nowy model wygląda wprawdzie inaczej, ale kształt, rozmiar etc są takie same, jak w poprzednim... czyli została zachowana ciągłość owocnej współpracy z mym ciałem.

W związku z tym oraz staraniami załogi Centrum Synergia, a także za sprawą nieistniejącego boga, Projekt Challenge nie jest zagrożony, co jest dobrą nowiną. Raczej. 

Zanim ujrzycie łzy Roberta, to rzućcie okiem, albo dwoma na krótki film o tym, co działo się na tegorocznym MTB Trophy...

Zdarzają się takie wykony pioch z kanonu rocka, że perły przed wieprze rzec by się chciało oraz... zastanawiasz się, czy czasem nie są lepsze od oryginału.
Mam jeszcze co nie co w zanadrzu, pokaże kiedyś tam, umm?

~

Sellaronda Hero.
To jeden z tych ścigów, które macz ciepło wspominam kwadrans po pierwszym posiłku każdego letniego miesiąca w dni nieparzyste.
W tym rocku, w sensie że dziś, reprezentowała mnie tam niewąska załoga z kraju nad Wisłą, w związku z czym mogłem zostać w domu...

Dwa lata temu ego, Polaków było tam jakby mniej. To pewnie z powodu, że dziś ścig był po tytuł mistrza świata, w wtedy zaledwie można było zdobyć tytuł bohatera w swoim domu.
Ale łatwo nie było... powspominacie z ja?

Część pierwsza
Część druga

Mając wciąż przed swoimi, pełnymi głębokiego błękitu, oczami ścieżki wokół Selli, pojechałem ukręcić kilka płaskich kilometrów po okolicznych krzakach. 
Uwielbiam być zaskakiwany, pewnie jak co drugi mieszkaniec tej planety. Imagunjcie sobie... w środku lasu, przy mało uczęszczanej ścieżce ktoś wybudował stojak dla rowerów. 


Rozmiarów słusznych.
Z zadaszeniem. 
Szacunek dla Lasów Państwowych czy też innego nadleśnictwa. Mi się podoba.




Malarze i Żołnierze.
Gimbaza nie pamięta, ale był kiedyś taki skład. Grali coś, co mądrzy ludzie znający się na muzie, określali trad rockiem. 
Burzliwe były losy tej kapeli, kilka razy robili zwiechę, po czym następowały reaktywacje, ot takie tam rockowe przygody... 
Nagrali płytę, co ona ukazała się na kasecie (gimby nie wiedzą, co to kaseta). Po latach i kolejnej reaktywacji nagrali drugą płytę, co ona wyszła na płycie.
I na tym się skończyło. Szkoda jakby, bo muza była hmm... no niezła.

Najmacz znanym kawałkiem jest tytułowy z pierwszej płyty (tej kasetowej). 
Po Prostu Pastelowe.

Sezon się wziął i rozkręcił. Po ubiegłotygodniowym ścigu w Wiśle... którego trasa była znakomita, byłem pełen obaw, czy orgazmator cyklu BM nie powróci do nijakości, jakiej doświadczyliśmy w Wałbrzychu.

Ale nie... w Jeleniej Górze było dobrze. Wprawdzie dojazd od startu do pierwszych zmarszczek okazała się przydługi, aczkolwiek po nocnych opadach, delikatne błoto urozmaiciło te płaskie kilometry. To dobry i oczekiwany kierunek, w jakim BM ewoluuje... pomódlmy się wspólnie, by tak już zostało.

Łopata pojechana... okazała się nie tak straszna, jak cztery lata temu, inne smaczki w większości także, choć w kilku miejscach trzeba było pospacerować kilka chwil.



Ada całkiem dobrze mnie rozprowadziła... w związku z czym mogłem skutecznie finiszować. 
To znaczy mógłbym, ale...

Obrazek powyższy, to wynik ustawki z Elą. Się namówiliśmy, że będę pozował, ale... musiałem tam przejechać trzy razy, bo po pierwszych dwóch Ela krzyczała za mną, że nie wyszło i że mam natentychmiast wracać. Wracałem więc, nie mam odwagi kłócić się z Elą. Po czym okazało się, że to Jej tim objechał nas w drużynówce o kilka sekund... ech, taktyka nigdy nie była moją mocną stroną...

Jako, że lubię hece rozmaite, a po akcji z Elą było mi mało...
Kilometr przed metą, wyjeżdżając już z terenu na asfalt, trzeba było pokonać błotne rozlewisko. Normalni biali ludzie robili to z buta, no ale ja postanowiłem być lepszy. 
Jako, że błoto miało konsystencję betonu, który właśnie opuścił betoniarkę, a było go po osie, to skutkiem mojego postanowienia było nurkowanie...

Dwudziestego piątego czerwca 2016 rocku David Gilmour wydobędzie kilka niezłych dźwięków ze swych gitar, a także gardła. Ta heca będzie miała miejsce we Wrocku. Widzimy się... być mejby.


David, kilka lat temu ego, w Gdańsku zagrał kilka kawałków, miedzy innymi coś, co w tej interpretacji jest absolutnym mistrzostwem świata... ale chyba już kiedyś to pokazywałem?

David - dla odmiany - dziewięć lat temu tak oto zagrał ten utwór muzyczny zwany piosenką: