Kosmici, jej czytelnicy

Czwartek, 19 maja 2011 · dodano: 19.05.2011 | Komentarze 2

~

Wyprzedzali mnie dziś wszyscy. Na początek listonoszka wraz ze swoimi listami.
Kilka chwil później taki oto kosmita:





Jak powszechnie wiadomo, ludzie nie słuchają. Czas, kiedy ktoś inny mówi, wykorzystują na zastanawianie się, co powiedzieć potem.

~

Czarodzicielstwo

Środa, 18 maja 2011 · dodano: 18.05.2011 | Komentarze 1

~

Wyjawić pragnę swój sekret... to jak spowiedź, albo nawet ponad.

Boję się jeździć na biku.

Mmm... lżej mi, gdy to z siebie wyrzuciłem.

Jeżdżę, bo taki mam podpisany kontrakt...
Ale często zdarza się, że zamykam przy tym oczy. To ze strachu.
Dziś tak właśnie było.
Gdy już je otwarłem, to okazało się, że dojechałem do jakiejś budowy.



Ponoć budują w tym miejscu coś ważnego, ale nie chcieli powiedzieć dokładnie co...
To tajne.
Może jakieś nowe więzienie dla terrorystów, albo fabrykę samotności...
Tak, czy siak nie dowiedziałem się, wyprosili mnie.
Błądziłem po okolicy, nie mogłem znaleźć drogi powrotnej. Pewnie krążył bym tak do późnych godziny wieczornych, gdyby nie strach.
Ze strachu przed zabłądzeniem (i jeżdżeniem także) zamknąłem oczy.
Gdy je otwarłem, byłem tuż obok bak do hom.



- Dzieci to nasza nadzieja na przyszłość.
NIE MA NADZIEI NA PRZYSZŁOŚĆ, oświadczył Śmierć.
- Więc co nas tam czeka?
JA.


~

Żółty - reaktywacja

Poniedziałek, 16 maja 2011 · dodano: 16.05.2011 | Komentarze 2

~

Wielki, Żółty Brat powrócił...



...przyprowadził ze sobą taki oto obrazek:




Kiedy Stwórca składał ten świat, miał mnóstwo znakomitych pomysłów, jednak uczynienie go zrozumiałym jakoś nie przyszło mu do głowy.

~

Mistrzostwa Świata w Łączy

Sobota, 14 maja 2011 · dodano: 15.05.2011 | Komentarze 6

~


Zakładam, że szeroka publiczność wyciągnęła trafne wnioski z poprzedniego wpisu i domyśliła się, jak na szeroką publiczność przystało, że strzałki kleiliśmy w konkretnym celu.
Celem tym był sobotni ścig, czyli III Mistrzostwa Świata w Jeździe Pościgowej - Łącza 2011.
My, znaczy moi oraz koleżanki i koledzy z Teamu, orgazmujemy tę imprezę.
Oczywiście ścig oraz orgazmacja zakończyły się pełnym sukcesem.
No może poza drobiazgiem... Maja Włoszczowska napisała krótka wiadomość tekstową na pół godziny przed zamknięciem zapisów, że niestety bardzo jej przykro, ale nie przybędzie... trener zabronił jej tak forsownego wysiłku. Pozdrawiamy Pana Andrzeja.



O wschodzie słońca udaliśmy się na trasę tego arcytrudnego wyścigu, by sprawdzić, czy leśna zwierzyna nie zdjęła strzałek, wieszanych dzień wcześniej.
Były.


Punkt jedenasta wystartowali zawodnicy. Zrobiłem im z ukrycia kilka zdjęć...
Najpierw powoli, jak żółw, ociężale, ruszyli na trasę po leśnych duktach ospale...




Jechali początkowo tak jakoś niespecjalnie szybko, ale to zrozumiałe... taktyka. Wszak przed nimi wielokilometrowa, wymagająca trasa. W wolnej chwili, w przerwach pomiędzy kolejnymi zawodnikami zrobiłem sesję Szkotowi. Uważam, że do twarzy mu w czerwonych koralach oraz podobnej barwy kolczykach...



Ale przecież to ścig o mistrzostwo... zawodnicy nabrali ogromnej prędkości, choć było średnio 17% nachylenia na podjazdach...
Okazało się, że pomimo ustawienia w aparacie czasu 1/1250, udało mi się sfotografować zaledwie zarysy tych dziko pędzących straceńców... bosozoku rzec by można.






Jeden ponoć nie może zahamować i jedzie do teraz...

Po przeliczeniu wyników, rozpatrzeniu kilkunastu protestów, bijatyce wśród kiboli oraz tajnej naradzie sędziów, pierwsze miejsce przyznano temu zawodnikowi:



Zwycięzca, jak na zwycięzce przystało, otrzymał wiele nagród oraz dostąpił szeregu zaszczytów. Niektórzy twierdzą, że nawet zaszczytował, gdy rzuciły się nań piszczące fanki, obnażyły go, po czym wykorzystały zbiorowo, wielokrotnie oraz ze szczególnym okrucieństwem...



Hmm... dobrze tak od czasu do czasu zostać zwycięzcą. Też kiedyś sobie zostanę.


W kategorii na najlepsze przebranie zwyciężyła koleżanka przebrana za Goldi:



Pamiętacie może Ewkę? Mam nadzieję, że Wasza demencja starcza nie poczyniła aż takich spustoszeń, byście nie pamiętali..
Ewa, w tym sezonie, ściga się na ślicznym, karbonowym handbiku.
Ściga się i wygrywa. Czasem z rywalami, a czasem z resztą świata.
Tym razem wygrała ze wszystkimi...
A było tak... w tym samym czasie, co Mistrzostwa Świata w Łączy odbyły się zawody, w których Ewa stanęła na starcie. Nie odpuszczała i kilka kilometrów przed metą miała dzwona oraz robiła piękne fikołki... przy prawie 40 km/h.



Mięczaki jedzą miód, twardziele żują pszczoły. Ewa żuje.
Pozbierała się, dogoniła rywali i zdołała zająć czwarte miejsce, z niewielką stratą do trzeciego.
Biorąc pod uwagę, że Ewka jest kulawa i wszystkim, co pozwala jej jeździć są ramiona... nooo, to kaski z głów, drodzy słuchacze.


Nikt nie jest ostatecznie martwy, dopóki nie uspokoją się zmarszczki, jakie wzbudził na powierzchni rzeczywistości - dopóki zegar przez niego nakręcony nie stanie, dopóki wino przez niego nastawione nie dokończy fermentacji, dopóki plon, jaki zasiał, nie zostanie zebrany.
Czas trwania czyjegoś życia, to tylko jądro rzeczywistego istnienia.


~

Szczał ki

Piątek, 13 maja 2011 · dodano: 13.05.2011 | Komentarze 2

~

Będąc młodą lekarką...
Udaliśmy się wspólnymi siłami do lasu.



No bo jeżdżąc czasem na ścigi, widujemy szczały oraz szczałki... będąc typowymi Polakami zżerała nas zazdrość. No to pozdejmowaliśmy te szczały tym, co je wieszali przed ścigiem, przywieźliśmy je do siebie i we własnym lesie szczałyśmy, znaczy szczałkowaliśmy.
W sensie, że nasz las nie jest gorszy i też może być oszczałowany.



W pewnej chwili sytuacja stała się dość dramatyczna...



Zaatakowała nas, a właściwie mnie, wędrowna żmija bieszczadzka. Schowałem się przed nią w pobliskim rowie.
Nie zauważyła mnie i poszła sobie dalej. W podskokach.



Chwil kilka później niektórzy z nas zostali bohaterami we własnym domu, choć tymczasem przebywali w lesie. Oszczałowanym. Odrobinę.

Na zakończenie byliśmy dumni z patriotycznego naszego czynu... przenieśliśmy szczały z lasu obcego do naszego.





Małżeństwo zawsze jest związkiem dwojga ludzi gotowych przysiąc, że tylko to drugie chrapie.

~

Wodny świat

Środa, 11 maja 2011 · dodano: 11.05.2011 | Komentarze 0

~

Każdy z nas wyznacza sobie jakieś cele w życiu, po czym je osiąga, bądź też nie.
Ja, jako że nie umiem osiągać, nie wyznaczam. Że mało to ambitne? No i co?
Ale... potrafię decydować za innych, dyrygować, ustawiać, nakazywać, żądać, być kierownikiem robót oraz nieźle tańczę.
W związku z tym wyznaczyłem cel Szkotowi.
Będzie Panem Prezydętem.
Że rower nie bardzo? Jeśli koń był senatorem z Pani Fotyga ministrem, to nie ma rzeczy niemożliwych. Poza, może, trzaskaniem obrotowymi drzwiami.

W związku z tym Szkot przeskoczył przez płot...



Jak widać na powyższym obrazku, jest to płot okalający stocznię.

Po sforsowaniu płotu, Szkot został entuzjastycznie przyjęty, ogłoszony kierownikiem stołówki oraz spisano postulaty.
Domagano się w nich między innymi oddania krzyża oraz żeby Ruski nie pluł nam w twarz i dziecek nam nie germanizował.

W polityce, jak to w polityce... trzeba balansować na granicy. Szkot balansował widowiskowo, nad górską, rwącą rzeką oraz przez kilka minut...



Kolejnym postulatem było żądanie, by kolarze torowi jeździli po torach.
Zgodnie z powyższym ja i ja odnaleźliśmy dawno zapomniane tory, prowadzące do kopani zegarków i spełniliśmy powyższy postulat.



Niestety... przyszli panowie kolejarze i nas brutalnie usunęli z torów.
Cóż... na takie dictum Szkot rzekł, iż polityka nie dla niego i że zajmie się produkcją niemych filmów.

I takie zdjęcie jeszcze znalazłem. Wprawdzie nie z dziś, ale sąsiadce się podoba...





Jest śmierć i są podatki, ale podatki są gorsze, bo śmierć przynajmniej nie trafia się człowiekowi co roku.


~

Trudne słowo

Wtorek, 10 maja 2011 · dodano: 10.05.2011 | Komentarze 2

~

Taką rzeczkę meandrującą napotkałem na swej drodze...



Tak bardzo owym meandrowaniem byłem zachwycony, że nie zauważyłem śledzącej mnie podróby mnie...



Gdy w końcu zauważyłem, było już za późno...
Wtórnik mnie dopadł.

Udaliśmy się wspólnymi siłami nad staw...



Nad stawem było jak zwykle magicznie oraz wspomnienia mnie dopadli... jeszcze nia tak dano temu, nad tym samym stawem było tak.



Jeśli cokolwiek przygnębia mnie bardziej niż własny cynizm, to fakt, iż często nie byłem aż tak cyniczny, jak świat, który mnie otacza.

~

Trendowatość

Czwartek, 5 maja 2011 · dodano: 05.05.2011 | Komentarze 2

~

Jako, że zbliża się festiwal pewien, należy być trendy i kolorowym. W związku z tym wybrałem się do pracowni kolorów, napotkałem tam Jo Annę, która to ona nakazał mi się rozebrać oraz dotykała mnie.
To nie był wcale zły dotyk...
Niestety... Jo Anna posiada brata z długimi włosami, i on ten brat był uprzejmy podsłuchiwać nas w chwilach gdy się rozbierałem oraz poddawałem dotykowi... ech, czasy nastali takie, że człowiek został obdarty z resztek prywatności, tudzież intymności.
Zaskoczony będę nie, jeśli okaże się, że dzisiejsze hece za chwil kilka będą dostępne u jótóba lub innego szatańskiego wynalazka...
Nie nadaję się do ówczesnych czasów, powinienem żyć w La Belle Époque. Wówczas dotyk bywał bardziej intymny...

Na koniec okazało się, że do festiwalu jestem przygotowany tak...




Największą tragedią tego świata są ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na harfie, ale starzeją się i umierają jako oracze, nie widząc przez całe życie żadnego instrumentu muzycznego.
Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają.
A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

~

The most beautiful day

Poniedziałek, 2 maja 2011 · dodano: 02.05.2011 | Komentarze 0

~

Taka sobie kapela kiedyś była, Exodus.
I taką płytę nagrali, o owym de_most_dejó.
Pamiętacie?

No to my także dziś przejechaliśmy przez most, a może nawet przez dwa lub - co jest wielce prawdopodobne... o jeden za daleko. Biorąc to wszystko pod uwagę... wydarzenia, które nastąpiły później, śmiało można określić dniem wyjątkowo beautiful. Ale od początku...

Tuż po wschodzie słońca spotkała się 1/21 teamu. Plan, jak zwykle był chytry... mieliśmy szukać tego, który wrobił królika Rogera. Ale jak to z chytrymi planami zazwyczaj bywa... stało się, co się miało stać, czyli coś zupełnie innego.



Zaczęliśmy od morderczego podjazdu, skończyliśmy na dnie... ponoć kończących poznaje się po końcówkach...

Gdy już doszliśmy, a niektórzy jako tako do siebie, udaliśmy się w dalszą część tej niezwykłej podróży...
Nagle i niespodziewanie, w środku puszczy Sherwoodzkiej, nieopodal kryjówki najsłynniejszego królika świata, oczom naszym ukazały się krzyże. Uznaliśmy, że to znak.
A nawet trzy znaki.



Jak to ze znakami bywa, coś one znaczą, a czasem nawet oznaczają. Po dość burzliwej wymianie poglądów na powyższy temat, w której koronnym argumentem były pięści Wioli... oraz piersi, w które się owymi pięściami uderzała, uznaliśmy, że te znaki znaczą z całą pewnością tyle, że ktoś u góry czuwa nad nami i nad powodzeniem naszej wyprawy.



Jak się za chwilę okazało, była to najprawdziwsza prawda... choć nieswojo się czuję, gdy ktoś na mnie z góry spogląda.
Zdarza się to nie tak znowu rzadko.

W pewnej chwili dotarliśmy do europejskiej stolicy ciostek, kołoczy, makowców i serników wszelakich. Stolica owa dość europejską nazwę posiada... Nędza.

[zobacz w metryczne]
Pokaż trasę GPS

- Dzieci, wto wie, kaj leży Krym - zapytała Pani w jednej ze śląskich szkół.
- Krym, psze pani, leży na ciostkó - rzekł mały Gerard.

Po skonsumowaniu fury ciostek w miejscowości o nędznie brzmiącej nazwie, ruszyliśmy na poszukiwanie tego, który wrobił sami wiecie kogo.

Ja przepraszam Państwa za zgrzytanie zębami, ale to z powodu przeterminowanych lodów, które dziś wprowadziłem do mych zacnych trzewi.



Nagle, na grubość lakieru, minął nas rozpędzony JR-Maglev... przeszedł nas dreszcz, a nawet półtorej. JR-Maglev rozwiał nam także włos, co uznaliśmy za działanie celowe, wymierzone w naszą niepodległość.

Dotarliśmy w końcu do tajemniczej budowli, do której prowadziło tajemnicze wejście, po tajemniczej drabinie, z tajemniczą ilością szczebli.
Pięliśmy się po tych szczeblach aż na sam szczyt.
Udało się.
Na szczycie zrobiliśmy sobie ostatnie zdjęcie... za 375zł oraz ujrzeliśmy ogromne jezioro, którego nie było, bo ktoś wyjął korek...
Każde z nas, szóstym zmysłem (czyli w sumie osiemnastoma zmysłami) czuło, że jesteśmy o krok od rozwikłania zagadki wrabiania...



Na ścianach budowli odczytaliśmy tajemnicze inskrypcje wyryte tu wieki temu, w dawno zapomnianym języku andamańskim. Z owych zaszyfrowanych tekstów wyłoniła się naga prawda.
Królika Rogera nikt nie wrobił.
On został zdradzony.
O świcie.
Od tamtej pory pracuje jako magazynier w Biedronce...



Bardzo istotną, aczkolwiek pomijaną w literaturze, cechą kołka wbijanego w serce, jest to, że działa nie tylko na wampiry.

~

Czerwone sutki Aurory

Niedziela, 1 maja 2011 · dodano: 01.05.2011 | Komentarze 2

~

Po raz drugi.
Kiedyś Aurora już takie miała...

Jako, że dzień dziś wielce wyjątkowy i uroczysty oraz niezwykle podniosłonastrojowy, postanowiłem dać się ponieść ogólnonarodowej fali podniosłości owej i nastroju wyżej wspomnianego.



Pomny tradycji pierwszomajowej ubrałem Szkota w czerwone. Wyglądał trochę jak małpa w czerwonym, ale na tyle nieznacznie, iż nie zostało to zauważone przez szeroka publiczność...
Tak przygotowani udaliśmy się na poszukiwanie pochodu, manifestacji lub co najmniej wiecu, by połączyć się z proletariuszami innych krajów...



Ku mojemu (oraz szkockiemu) zdziwieniu nie spotkaliśmy żadnego pochodu, wiecu czy chociażby grupki proletariuszy...
Odwołali ostatnie święto ku chwale, czci i pamięci zwykłych, prostych, ciężko harujących ludzi, takich jak my?
Dziwny jest ten świat...

Zacząłem baczniej przyglądać się okolicy, ludziom, domom... sztandary w oknach jakby nie tego koloru... pieśni, dochodzące nie wiadomo skąd, też inne, nijakie, dziwnie napuszone...
Matrix.

Wśród leśnych ścieżek, na rozstaju dróg udało mi się spotkać dwóch prawdziwych, lecz byłych proletariuszy....
Dziś są szczęśliwymi bezdomnymi. Stali sobie na rozdrożu i sączyli wino proste owocowe. Wznosili toasty za wyrzuconych na śmietnik historii i wykluczonych społecznie przez jedynie słuszny ustrój...
Powiedzieli mi, że zdegradowani zostali w imię boga, honoru i ojczyzny, a jakże.

Jeden z towarzyszy rzekł był także, że dziś wiec, pełen przepychu, obłudy i hipokryzji, odbywa się w południowej części Europy, a barwami obowiązującymi są biel i żółć.
Postanowiłem więc być trendy.
Spojrzałem na świat przez żółte okulary. Podobało mi się średnio.



W drodze powrotnej udało mi się znaleźć zapomniany obelisk ku czci proletariuszy wszystkich krajów, pochyliłem głowę, uczciłem minutą ciszy i pojechałem bak do hom, by w telewizorze przypadkiem oglądnąć fragment wspomnianego przez towarzyszy wiecu, ku chwale tych, którzy proletariuszom odebrali ich święto.

Niech się święci Pierwszy Maja.



<em>Wasi wyznawcy już nie palą innych, nie składają ludzi w ofierze, ale prawdziwa wiara to właśnie oznacza. Poświęcać własne życie, dzień po dniu, w płomieniach, poświadczając jej prawdziwość, działając dla niej, oddychając jej istotą.
To jest właśnie religia.</em>


~