~



Nic nie zapowiadało upału, który ni stąd ni zowąd zaskoczył nas około dwadzieścia minut po śniadaniu, które to jedliśmy o nieparzystej, a także ze smakiem... co przecież nie jest tak całkiem bez znaczenia.



Przebraliśmy się chyżo w stroje stosowne do okoliczności i miejsca, z którego ruszaliśmy oraz do którego powrócić mieliśmy. Gdzieś tak w okolicach pierwszej połowy połówki dystansu Anja musiała wracać do komnaty... była umówiona w ważnej sprawie i mogłaby nie zdążyć jadąc do końca etapu. Od tej chwili aż do piątku jechałem sam.

Strażak sam, sam jak palec oraz supersam.



Smutny nieznacznie, bo nie było komu śpiewać, wjechałem na Śnieżnik. Bozia chyba ma mi za złe, że z niej szydzę, zatem spierdoliła poranną upalna pogodę... na Śnieżniku było czy a może pjemć stopni (prócz tych, prowadzących do schroniska).
Bozia spuściła także mglistą kurtynę, co skutkowało tym, że chuja było widać... i to bez lustra. 



Zjazd ze Śnieżnika, z akcentem na jego końcową część, był zacny. Dobry duch Wierzby szepnął przed startem, by brać go z prawej strony... co też uczyniłem, pomimo niechęci do wszystkiego, co prawe.

Niektórzy próbowali z lewej, ale kończyli różnie. Na zjeździe wspomnianym jest także pradawne miejsce celtyckiego kultu, w którym starożytni druidzi latem uprawiali magię, a jesienią w zgodzie z rytmem natury palili liście. Tambylcze pomniejsze bóstwa mawiają, że jeśli pocałujesz korzeń tysiącletniego drzewa, to będziesz żył nader intensywnie, a duch Wielkiego Manitou będzie zawsze przy tobie. Niektórzy zatem całowali...



Jako, że boję się magii, chiromancji i snów, to po czterech, a może sześciu chwilach udałem się precz, choć mogło to wyglądać jakby w siną dal...



Bozia, jak powszechnie wiadomo, kocha nas miłością nieskończoną. W ramach tego uczucia zesłała na mnie, tuż przed kreską, jakiegoś idiotę w trzydziestoletnim Punto, który koniecznie chciał spowodować katastrofę w ruchu lądowym, ze mną w roli ofiary. 
Nie udało się, bo ponieważ czuwał nade mną The Szatan.
Raczej.