Że krew, pot i łzy? To akurat nic nowego oraz all byli na to przygotowani. Ja na ten przykład zabrałem dodatkową paczkę chusteczek papierowych, a moi przyjaciele mieli na podorędziu mankiety, w które owe łzy wylewałem każdego wieczora. Oraz poranka.
Różni tacy mówili, że to jeden z tych ścigów, które oddzielają jednych od drugich, że niby mountainbikerów od posiadaczy fajnych rowerów góralskich... ja tam nie wiem, mało się znam, a poza tym takie teksty są wyświechtane. Raczej.

Zaczęło się niewinnie... prologiem, a nawet rzekłbym, że prolożkiem. Był łatwiejszy niż ten kudowski z lat poprzednich. Mocno zadowoleni  dojechaliśmy do kreski oraz udaliśmy się pod prysznic. Oczywiście zimny, bo pod ciepły jakoś nie wypadało...

Dnia następnego obudził nas zapach kawy mistrzowsko parzonej przez Jacka (stało się to tradycją do końca ścigu). Rozpoczęło się ściganie - stejdż łan zwany Tour de Stronie. Przefajny podjazd na Śnieżnik i clou tego etapu, czyli zjazd ze Śnieżnika. Tym razem bez fikołków. Na dole, tuż po bufecie zaczęło kropić, po chwili coraz bardziej, aż doszło do kulminacji... sakreble, szpetnie zakląłem - mogłem zabrać parasol. 

Dzień trzeci, a etap drugi, to Vuelta A Stronie Śląskie... jakoś tak nieszczególnie trasa zapadł mi w pamięć, może była nudna? No nie wiem, naprawdę nie pamiętam. To na tym etapie Dr. Chaos połamał plastika, a krótkodystansowcy zakończyli swoje zmagania.

Tego dnia Czelendż powrócił do swej starej, acz jedynie słusznej formuły, czyli nie jeździliśmy już w kółko. Start w Stroniu, meta w Bardo. Przecudnej urody etap. Mój macz ulubiony zjazd, czyli Borówkowa, zwana pieszczotliwie Borówą. Uwielbiam. 



Wprawdzie zgubiłem tam bidon i mając jeden, musiałem prowadzić oszczędną gospodarkę wodną, ale to mało ważne, liczy się fun, który w tym dniu zdecydowanie przeważał. 

I na koniec wisienka... zjazd Krzyżową do Bardo... mega lubię. W tym rocku wydygałem na jednym kamyczku szerokości Titanica oraz zrobiłem jednego fikołka. Czyli pełen sukces.

To na tym etapie, niekwestionowany lider open, Bartek Janowski, miał mega pecha. Połamał koło, i... nie miał mu kto pożyczyć tego koła, by mógł kontynuować ściganie i nie stracić przewagi, która oscylowała w okolicach 30 minut. Plotka mówi, że był ktoś, kto owo koło mógł Mu dać, ale chyba przestraszył się ewentualnej sławy... bo przecież wszyscy by mówili "Wygrał Bartek, dzięki ... który dał mu koło". Ja tam się nie dziwię, bezpieczniej jest zająć któreś tam miejsce poza podium... wtedy nikt nie wymienia nazwiska i ma się święty spokój.
Bartek jakoś dotarł do mety, stracił godzinę, czyli miał pół godziny w plecy... na drugi dzień gonił, ale na kultowym zjeździe w prawo za akweduktem złamał klamkę i musiał się wycofać.
W moich kaprawych oczach Bartek jest zwycięzcą.

I jeszcze dnia tego taka sytuacja...
Jadę spokojnie singlem wśród borówkek i co ja pacze? Aga i Wojtek miast zapierdalać, to porzucili złomy w krzakach i chodzą sobie za rękę po krzakach oraz wzdłuż rzeki przy świetle księżyca. Wojtek opowiada wierszem romantyczne historie, Aga ma jakiś taki maślano nieobecny wzrok... 
No pięknie, plan zakładał atak... może źle zinterpretowali ten termin?
Gdy już się nawzdychali do gwiazd, to zaczęli jechać, po kresce tłumaczyli się, że Aga zgubiła liczydełko i szukali. I znaleźli. No OK, ale po co przy tym szukaniu Wojtek śpiewał serenady?



Stage 4, Bardo - Walim.
Taaak... to był ten etap, na którym przypuściliśmy frontalny atak. Od startu do końca asfaltu, czyli jakieś cztery kilometry. A potem zaczęły się podjazdy. Zakończyły się 3 km przed metą...

Znacie podjazd na Sowę? Znacie. 
Albo i nie znacie. Tego dnia Sowę podjeżdżało się rzeką. Niektórzy twierdzą, że rwącą. Zjazd z Sowy do Walimia przecudnej urody... zrobiłem tam trzy fikołki, w tym jednego klasycznego, przez kierę. W Walimiu żarcie, jak co roku, mega wypasione oraz znaleźliśmy na ostatnim piętrze dwie magiczne lampy Alladyna, z których wyczarowaliśmy dżinów. Dżiny tak naczarowały, że ostatni etap pojechaliśmy jak z nut.

Ostatni stejdź, z Walimia do Kudowy jawił się hmm... no jakoś nieszczególnie. Byliśmy odrobinę zmęczeni, dupy lekko zmasakrowane, psycha nieznacznie zryta... a etap liczył 80km. Bardzo mocno doceniłem wspomnianych wyżej, czarodziejskich dżinów. Rzec by można, że to etap bez większej historii... ot wsiedliśmy na złomy, poruszaliśmy korbami i już była meta. No.

Tuż po mecie znakomity śledź ze słoika, po chwili dekory, finiszery oraz wypasiony bankiet, nocne Polaków i nie tylko, rozmowy... i po Czelendżu. 

Był też Śledź nie ze słoika wraz z ekipą masażystów. Stawiali na nogi w sposób nie znoszący sprzeciwu, siniaki mam do dziś. Specjalne podzięki, za aksamitny dotyk, tu i ówdzie, dla dziewczęcia obok Barniego, a Barni to ten, który lubi motocykle oraz siedzi pierwszy z lewej.



Legendą obrośli czescy mechanicy. To, co potrafią zrobić, zdecydowanie wykracza poza zwykłe pojmowanie rzeczywistości. Dość powiedzieć, że na bankiecie byli witani owacjami na stojąco...





Podsumowanie? 

Na Finisherze jest napisane "mega"...

To trzecie Trophy, emocje jakby mniejsze, dystans także. 
Pierwsze hmm... tak, to była mocna walka. Może nie o pudło, ale z beskidzkimi zmarszczkami. Wówczas się udało... byłem dumny przez kolejny miesiąc chyba. 
Drugie... też była walka, ze zmarszczkami, z Wielką Raczą i z Aśką Na Wspólnej. Skończyło się na nieskończeniu.

W tym roku, jak już wspomniałem, dystans wybrałem połówkowy, no może trzy ćwierci z całości było tego jechania. Kończyłem etapy jakoś tak mniej ujechany. Umm, to dobrze, bo Challenge zamierzam przejechać w wymiarze XXL.

Jak było? 
Dobrze.
Beskidy, o dziwo okazały się łaskawe pogodowo, kamienie mniej ostre niż dawniej, zawodnicy niezmiennie przyjaźni i pozytywnie nakręcający, ekipa Gomoli absokurwalutnie doborowa. Jednym słowem, cztery dni, po których pozostaną kolorowe wspomnienia.
Komiksowo rozrywkowe, co ciekawsze fragmenty...

Na początku był Jego Żółtość oraz liczenie koksów...

Rano oczywiście owsianka, a później start (i tak każdego dnia)... niestety, okazało się, że niektóre fragmenty były pod górę, na innych można było latać...

Taka sytuacja...
Przy śniadaniu:
- Sufa, jaka pogoda na ICM?
- Będzie padało, ale o szesnastej.
Na trasie, około 10:00:
- Sufa, nie sądziłem, że ten czas tak szybko biegnie... już szesnasta.
- Darek, to z drzew leci, w nocy kropiło.
- Ale tu nie ma drzew.

Była też walka, rzec by można, że bark w bark, czy też w obojczyk...
Krzyś, nasz faworyt, skończył ściganie na pierwszym etapie z uszkodzonym lewym wahaczem przedniego zawieszenia, co widać na obrazku. 
Niestety, jako że było to we czwartek, czyli dzień, co go niektórzy nazywają ciałem bozi, to all warsztaty były pozamykane i nie było komu wyklepać... Krzysiu nie wystartował w piątek.

W ten sam dzień, kolejny nasz faworyt (nie odnosicie wrażenia, że wystawiliśmy samych faworytów?), testował wytrzymałość węglowej ramy, blach samochodowych oraz swoich kości. 
Samochód poległ, Mietek ma pourywane coś tam w barku i połamane cztery żebra (właśnie Go operują), a rama... też raczej porysowana.

To tyle, jeśli chodzi o poległych na trasie. 
Ale walka trwała...
Darek, tuż po starciu z podstępnie Go atakującą matką Ziemią, prezentował się odrobinę seksi.

Dwa dni później wyglądał już maksymalnie pociągająco... nie mógł się opędzić od piszczących fanek...

Powyższy obrazek ze specjalną dedykacją dla Panów z teamu Trek Gdynia. Ten człowiek po lewej, to sprawca Waszego nieszczęścia, On to przyczynił się do waszej bezsenności powodowanej nerwami, on jest tym, za sprawą którego mogliście pokazać światu, że kierują Wami zasady fair play, oraz z podniesionymi czołami, w glorii i chwale przekraczaliście metę czwartego etapu.
Wydrukujcie sobie tę fotkę i miejcie przy sobie, gdy tylko Go spotkacie na jakimś ścigu to odstrzelicie Mu łeb. Z niezmiennie podniesionym czołem, w zgodzie z duchem fair play, oraz na sztandarze koniecznie miejcie wyhaftowane "Bók, Chonor i Ojszyzna" -  będzie bardziej nastrojowo.

Ale osochodzi?
Dla mniej zorientowanych... 
Wyra, bo On ci to jest tym złem i niedobrem, jeżdżąc na szosie po trasie, wydumał sobie, że pociągnie po asfalcie kolegów. No i oczywiście wcielił ten pomysł w życie. Jakoś specjalnie mądre to nie było, ale cóż... bywa tak, że ludzie robią niemądre rzeczy, taka już ludzka natura. Czasem Wyra ciągnął naszego zawodnika, a czasem nie naszego. Zdarzyło się, że i do mnie krzyknął bym siadał na koło... mało nie spadłem ze śmiechu ze złoma... to było na początku podjazdu na Cieńków... tam jest tak na oko z 15% pod górę.
W sumie z tym Jego ciąganiem więcej zabawy było, niż jakiejś chęci gry nie fair, ale cóż... fakty są takie, że Wyra dał dupy tym swoim pomysłem. 

No i trafiło się tak, że ultratwardziele z Trek Gdynia widzieli hece czynione przez Wyrę. Na początek zrobili scenę niczym pokojówka, czy też inna kucharka, a w kolejnej kolejności rozpętali u fejsbóka aferę porównywalną z WikiLeaks. W ich wersji taką taktykę sobie wymyśliliśmy oraz padły słowa, których nie będą chcieli powtórzyć swoim wnukom... domagali się także danych osobowych Wyry (może proces będą wytaczać, szyby mu w oknach wybijać... cycóś?). 
No tak czy siak, awantura bardzo pierwsza klasa. Tyle, że oczywiście o nic, ale to już taka nasza, narodowa przypadłość. 
Jest ponoć szansa, że w Trzymiejskich aptekach nie zabraknie melisy.

Panowie Trekowie... obawiam się, że nie radzicie sobie z elementarną logiką. Zastanówcie się, każdy indywidualnie albo i grupowo, nie wiem jak Wam lepiej wychodzi i odpowiedzcie sobie na jedno pytanie. Jeśli rzeczywiście byłby to taki team order, a nie niepoważny wybryk Wyry, to wydaje się Wam, że ubralibyśmy lokomotywę w teamowe ciuchy? Jeśli nadal obstajecie przy wersji, że to była teamowa taktyka, to przyjmijcie wyrazy rozmaite.
I podajcie, proszę, adresy swe. Poślę każdemu z Was po odrobinie dystansu do świata i siebie samego... najwyraźniej macie deficyt tego pierwiastka.
MSPANC

Wracając do ścigu, po raz wtóry... 
Nastał dzień trzeci.
Mój najmacz ólóbiony uphill, czyli Ochodzita. 

Przy wydatnej pomocy Kowala oraz jego warczącej przyjaciółki, przełknąłem tam kilku ludków. Nie wiem, co na taką pomoc koledzy z Trzymiasta, ale na miejscu Kowala częściej oglądałbym się za siebie...

Ochłonąwszy po ochodzickim sukcesie, postanowiłem dołożyć sobie kilka kilometrów, a co. Zapomniałem tylko, że owsianki na śniadanie zjadłem na czterdzieści kilometrów... w sumie zrobiłem czterdzieści osiem... z czego dwa bonusowe piechotą pod górę przez jakieś dzikie, ryżowe pola. Było zabawnie, ale na pudło się jakoś nie załapałem.
Na obrazku trasa dla normalnych ludzi (z zielonym fragmentem) oraz moja trasa (na czerwono).

Pudło... 
Bywaliśmy na nim nie raz i nie dwa. 
Aga bezkonkurencyjna w swojej kategorii... a ponoć dopiero się rozkręca.
Wonsky okazał się objawieniem tego sezonu... na razie odpowiadamy negatywnie na zapytania transferowe...
Arturro, po niedawnym liftingu nadgarstków powrócił do formy i zdecydowanym krokiem wszedł na pudło. 
Mix w składzie jak wyżej objechał konkurentów o lata świetlne.

To wszystko na krótszym dystansie, na długim choć poza pudłem to także nieźle. Byłoby pewnie lepiej, gdyby Krzysiu - nasz lider, pierwszego dnia nie postanowił sobie zrobić spektakularnego fikołka, którego efekty opisałem na początku.
Ale... tyle jeszcze ścigów przed nami.

Po etapach oddawaliśmy się w ręce dziewcząt z Centrum Synergia, robiły owymi rękoma wszystko co potrafiły, a nawet więcej oraz kilka cudów...

A swoją drogą, spójrzcie... uważam, że Macul ma najładniejsze poślady w tej części Europy. Co sądzicie?

I tak krok po kroczku dotarliśmy do zdjęcia wspólnego oraz grupowego, tudzież obscenicznego... czyli finiszerzy Beskidy MTB Trophy 2014. Kilku nas, jak widać ukończyło.