Są słowa. Znamy je. Słowa w obcych nam językach, słowa napuchnięte, ciepłe i tak smutne, że aż wstyd się przyznać. Nie znamy ich znaczenia, ale gdy ich słuchamy, wiemy że są o tym czymś, za czym się ogromnie tęskni i czego się potrzebuje najmocniej na świecie. Słowa szeptane w chwilach, których najbardziej pragniemy, powinny być mówione w języku Don Quijote de la Mancha.

Dziś Ada wyrwała mnie na randkę, pewnie dlatego, że  ja Jej wyrwać nie potrafiłem... to z powodu nieśmiałości mej ogromniej a nawet wrodzonej.
Umówiliśmy się, że nikt się o tym nie dowie, że będzie to tajemnicza tajemnica. Aż po grób.
To oczywiste. 



Kobieta, pewnym siebie, bo kobiecym głosem wskazała drogę i pojechaliśmy. Trwało to około godziny... wciąż milczałem, onieśmielony sytuacją będąc... chwilami owa cisza mogła wydać się niezręczną nawet. Ale nie, tak nie było, zdarzają się wszak momenty ciszy absolutnie pożądanej, wręcz zbliżającej dusze, a nawet scalającej ciała...

Zaczęliśmy delikatnie, bardzo delikatnie... niby przypadkowymi muśnięciami, taką grą wstępną, która zwiastuje dopiero grę wstępną, bo ponieważ Twisterem.



Byłem mocno spięty, nieśmiały, a nawet przestraszony niczym Benjamin, o którym w Cegle wspomina Rysiek Riedel (nie mam pojęcia skąd u Ryśka ten Benjamin)...

Ale.
Ale Ada, kobieta świadoma oraz wiedząca czego chce, z każdym oddechem, z każdym uderzeniem serca zdzierała zasłonę niepewności, w pył obracała moje obawy, swymi kocimi ruchami kpiła sobie ze strachu mnie toczącego... tak, było to swoiste Waterloo, a Ona dziś była Wellingtonem.



Jak widać, po kilku chwilach puściły mi wszelkie hamulce i oboje zaczęliśmy odpływać. Z tym, że Ada jakby pewniej i hmm... całą sobą.
Być tak nawet może, że drżała, ale moja gruboskórność nie pozwoliła mi tego doświadczyć, a zapytać nie śmiałem. Jeszcze nie.



Może są gdzieś, na krańcach świata ludzie, którzy przeżyli dłuższą grę wstępną, ale to raczej plotki...
Gdy już dotarliśmy do kresu... okazało się, że i owszem, do kresu. Gry wstępnej.

Ada, uroczym szeptem rzekła... "To co, maj darling... skosztujemy odrobiny emocji?"
Nie śmiałem odmówić. I przecież nie chciałem.
Odpłynęliśmy mniej więcej tutaj...



Były chwile, gdy traciłem oddech... gdy zamykałem oczy i skakałem w przepaść, mając pewność, że Ada w ostatniej chwili złapie mnie za przegub i nie pozwoli spaść. 
Tak się działo. No może raz jedyny pozwoliła, ale pewnie tylko po to, bym się nie zatracił w tym szaleństwie...

Gdy leżałem uspokajając oddech i zastanawiając się, czy zastawka mi nie pierdolnie z emocji... Ada wciąż nienasycona zapytała "Wydaje Ci się, że jesteśmy tu na wczasach? Może byłbyś tak miły i zadbał o moje przyjemności?" Obawiam się, że w Jej słowniku nie ma słowa "nie". 

Kolejny raz, w ciągu zaledwie dwóch godzin, sięgnęliśmy szczytu. 



Moja partnerka oddała się chwilowej zadumie, a może tylko nostalgii... hónołs. Wydaje mi się, że myślała o czymś mega przyjemnym (może o chwilach, sprzed chwil kilku?), bo na ostatnim obrazku (choć na poprzednich także) widać na Jej licu pewną satysfakcję, zadowolenie, a może nawet swego rodzaju spełnienie...



Zdjęcie powyższe jest po dwakroć wyjątkowe. 
Po pierwsze kroć, oboje przymykamy na nim oko, choć nie umawialiśmy się, iż tak uczynimy... magia, nic innego.
Po drugie kroć, jest to chyba pierwsze na skalę europejską, a może i światową zdjęcie takie z ręki zrobione. Za kilka lat ludzkość określi to mianem selfie, zrobi się z tego wcale nie tak mały ruch, będą produkowane kije do tego rodzaju zdjęć, a po pewnym czasie selfie zacznie ewoluować... na przykład w kierunku belfie, czyli autofotografii własnych... poszukajcie za kilka lat w Wiki, a może gógiel już coś wie na ten temat?

Ada na pożegnanie rzekła, że nie było aż tak źle, że rockuję nadzieję i może się tak zdarzyć, iż przyjdzie Jej ochota, by jeszcze kiedyś się zdarzyło. Umm... nie bierze pod uwagę, że przyzwyczajanie się do takich wyjebanych w kosmos przyjemności może uzależniać. 
No ale przecież nie odmówię...