Ten moment musiał nadejść. Nieuchronnie nawet. 
Redukuję się.

Na początek Ada nakazała inter oraz wały.
Wprawdzie miałem dziś leżeć i pachnieć, ale przecież nie mogłem nie zrobić, choć pogoda była takase oraz ciemno, to w sercu maj. W dwunastnicy także.

~

~

Nie wiem, czy doświadczacie tego specyficznego zdziwienia, gdy umiera ktoś, kto w naszej podświadomości był przecież nieśmiertelny. Ja tak mam. Byłem mocno zdziwiony, gdy umarli Richard, Kurt, John, Lemmie, Freddie, Joe i wielu, wielu innych - można by wymieniać długo...
Wczoraj byłem zdziwiony po raz kolejny... i będę pewnie nie raz, choć wielkich muzyków jest już jakby coraz mniej, a za Bieberami czy innymi plastikowymi szansonistami raczej tęsknić nie zamierzam.
Nie jestem pewien, ale być tak może, że własna śmierć mniej mnie zdziwi. Wszak, w przeciwieństwie do wielkich nieobecnych, jestem bardzo mocno nikim, zatem zdecydowanie bardziej śmiertelny od nich.


Być może nie wszyscy zauważyli, ale David był artystą mocno zaskakującym. Kolejne jego płyty bywały tak diametralnie inne od poprzedniczek, że zdawać by się mogło iż są zaprzeczeniem dotychczasowej twórczości. 
To w dużej mierze dzięki Niemu mogliśmy z bliska poznać specyficzne brzmienia bardzo różnych gatunków... od punku i glam rocka poprzez art rocka, dance popu az do muzyki elektronicznej.

Pamiętam, gdy w czasach ustroju słusznie minionego, Krzysztof Szewczyk pokazał w telewizorze teledysk China Girl... lokalny skandal był na miarę tego, jaki miał miejsce po światowej premierze Ostatniego Tanga w Paryżu. 
Poszukajcie sobie, pooglądajcie...

Styl Davida to absolutna, acz nienachalna elegancja, perfekcja w tej elegancji i - co jest oczywiste - wyjątkowa oryginalność. Lubił otaczać się drobiazgami nie tyle wytwornymi, co niepowtarzalnymi. Jednym z Jego projektów był błyszczący w każdym calu Miniak.
Sam zaprojektował i osobiście nadzorował wykonanie jedynego takiego egzemplarza Mini Coopera. Tak, tak... tego starego, kultowego Mini.
Od początku do końca chromowanego.



Podobnie błyszczące furmanki dziś mają tacy lub inni bogacze... tyle, że pomysły ich są kopiami tego, co zrobił David.
Posłuchacie?
To duet dwóch wielkich muzyków. A cappella.
Ja mam ciary, gdy tego słucham...



Ludzie wypowiadają i wypisują banały, bo to łatwe. Piszą, że teraz David wraz z innymi wielkimi gra w niebie. Muszę Was zmartwić... to nieprawda. Oni nie grają w takim czy innym niebie, bo po prostu nie ma żadnego nieba, oraz zapewniam Was, że nie spotkali się po śmierci i nigdy się nie spotkają.
Może to dla was trudne, ale pomimo tego, że ich żywoty były niezwykłe... to teraz zwyczajnie nie żyją. Nieboszczykom raczej niełatwo jest się spotykać, a już mega trudno grać, czy też śpiewać. Przykro mi.

Posłuchajcie, proszę, jeszcze raz tego samego kawałka.
Niecałe pół roku po śmierci Freddiego, jego przyjaciele spotkali się na Wembley, by zaśpiewać chyba wszystkie jego utwory. Liza Minnelli zapowiedziała ten koncert i zaśpiewała na koniec We Are The Champion, a właściwie zaczęła śpiewać, bo kończyli już wszyscy.
Na tym koncercie David zaśpiewał z moją najbardziej ulubiona Anią, ze wszystkich Anek świata...



Jest też i polski akcent w Jego twórczości... to było w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, wracał na Wyspy z podróży Koleją Transsyberyjską. Pociąg miał planowy postój w Warszawie, David poszedł na krótki spacer, z którego przyniósł kilka płyt, między innymi... Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk. Utwór "Helokanie" i chyba wszechobecna szarość, jaką zobaczył na tym krótkim spacerze, były inspiracją do napisania kawałka "Warszawa"

Od nocy kliku, dość regularnie śnię suty.
Takie po poślinieniu i subtelnym podmuchaniu.
Jako, że sny winno tłumaczyć się na opak lub perski, to bez wątpienia kupię sobie nową szafę.

Gdy już ja wniosę na swe piętro, to podumam czy w ramach walki z lewactwem oraz z dbałości o patriotyzm, boga, honor i ojczyznę jakiś Kurski Jacek, czy też inny drań z gębą pełną frazesów, nie spali mi tego bloga?
A później mnie.
Żadna to będzie strata, bardziej szansa na to, by stać się męczennikiem i może za sto czy inne dwieście lat dorobić się ulicy swego imienia? Niczym Kazimierz Łyszczyński.
Hónołś, hónołs.. niezbadane są ścieżki pana.
Pana Janusza.

A co w innych zakątkach globu?
Szyją na wiosłach. W różnych stylach...

Są chwile, gdy myśli moje są zbyt ubogie...
Podeprę się zatem cytatem.

Bartosz Oszczepalski napisał:
"Zmarł Lemmy Killmister - do niedawna żywa legenda pieprzonego rocka i metalu. Lemmy wyciągał z rocka to co najlepsze - prostotę, brud, nieokrzesanie i niesamowitą energię. Prostymi środkami tworzył muzykę o piekło lepszą od wypocin współczesnych rockowych gwiazdeczek z oddziałem marketingowców, makeupowców i menedżerów przy tyłku. Drugiego Lemmyego już nie będzie, nikt go nie skopiuje, bo jest niepodrabialny. Do dzisiaj myślałem też, że jest niezniszczalny i przeżyje moje wnuki. Spoczywaj w pokoju skurczybyku. Możesz teraz odpocząć tam na górze popijając whisky. To koniec pewnej epoki."



Slash, Myles Kennedy i The Conspirators, 31 grudnia 2015 roku zagrali sztandarowy kawałek Motorhead "Ace of Spades".  
Tak zakończył się ten, a właściwie tamten rock.


Lemmy zaśpiewał gościnnie na pierwszej solowej płycie Slasha. To był kawałek "Doctor Alibi" - muzyczna opowieść autentycznej historii, kiedy pewien lekarz nakazał Lemmiemu porzucić imprezowy tryb życia. Inny jednak przekonał go, że musi go kontynuować. Panowie zagrali ten kawałek po raz ostatni razem, na żywo, w 2012 roku.