~

Nie wiem, czy doświadczacie tego specyficznego zdziwienia, gdy umiera ktoś, kto w naszej podświadomości był przecież nieśmiertelny. Ja tak mam. Byłem mocno zdziwiony, gdy umarli Richard, Kurt, John, Lemmie, Freddie, Joe i wielu, wielu innych - można by wymieniać długo...
Wczoraj byłem zdziwiony po raz kolejny... i będę pewnie nie raz, choć wielkich muzyków jest już jakby coraz mniej, a za Bieberami czy innymi plastikowymi szansonistami raczej tęsknić nie zamierzam.
Nie jestem pewien, ale być tak może, że własna śmierć mniej mnie zdziwi. Wszak, w przeciwieństwie do wielkich nieobecnych, jestem bardzo mocno nikim, zatem zdecydowanie bardziej śmiertelny od nich.


Być może nie wszyscy zauważyli, ale David był artystą mocno zaskakującym. Kolejne jego płyty bywały tak diametralnie inne od poprzedniczek, że zdawać by się mogło iż są zaprzeczeniem dotychczasowej twórczości. 
To w dużej mierze dzięki Niemu mogliśmy z bliska poznać specyficzne brzmienia bardzo różnych gatunków... od punku i glam rocka poprzez art rocka, dance popu az do muzyki elektronicznej.

Pamiętam, gdy w czasach ustroju słusznie minionego, Krzysztof Szewczyk pokazał w telewizorze teledysk China Girl... lokalny skandal był na miarę tego, jaki miał miejsce po światowej premierze Ostatniego Tanga w Paryżu. 
Poszukajcie sobie, pooglądajcie...

Styl Davida to absolutna, acz nienachalna elegancja, perfekcja w tej elegancji i - co jest oczywiste - wyjątkowa oryginalność. Lubił otaczać się drobiazgami nie tyle wytwornymi, co niepowtarzalnymi. Jednym z Jego projektów był błyszczący w każdym calu Miniak.
Sam zaprojektował i osobiście nadzorował wykonanie jedynego takiego egzemplarza Mini Coopera. Tak, tak... tego starego, kultowego Mini.
Od początku do końca chromowanego.



Podobnie błyszczące furmanki dziś mają tacy lub inni bogacze... tyle, że pomysły ich są kopiami tego, co zrobił David.
Posłuchacie?
To duet dwóch wielkich muzyków. A cappella.
Ja mam ciary, gdy tego słucham...



Ludzie wypowiadają i wypisują banały, bo to łatwe. Piszą, że teraz David wraz z innymi wielkimi gra w niebie. Muszę Was zmartwić... to nieprawda. Oni nie grają w takim czy innym niebie, bo po prostu nie ma żadnego nieba, oraz zapewniam Was, że nie spotkali się po śmierci i nigdy się nie spotkają.
Może to dla was trudne, ale pomimo tego, że ich żywoty były niezwykłe... to teraz zwyczajnie nie żyją. Nieboszczykom raczej niełatwo jest się spotykać, a już mega trudno grać, czy też śpiewać. Przykro mi.

Posłuchajcie, proszę, jeszcze raz tego samego kawałka.
Niecałe pół roku po śmierci Freddiego, jego przyjaciele spotkali się na Wembley, by zaśpiewać chyba wszystkie jego utwory. Liza Minnelli zapowiedziała ten koncert i zaśpiewała na koniec We Are The Champion, a właściwie zaczęła śpiewać, bo kończyli już wszyscy.
Na tym koncercie David zaśpiewał z moją najbardziej ulubiona Anią, ze wszystkich Anek świata...



Jest też i polski akcent w Jego twórczości... to było w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, wracał na Wyspy z podróży Koleją Transsyberyjską. Pociąg miał planowy postój w Warszawie, David poszedł na krótki spacer, z którego przyniósł kilka płyt, między innymi... Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk. Utwór "Helokanie" i chyba wszechobecna szarość, jaką zobaczył na tym krótkim spacerze, były inspiracją do napisania kawałka "Warszawa"