Jura

Niedziela, 11 grudnia 2011 · dodano: 11.12.2011 | Komentarze 1

~

Zdecydowanie nużący jest fakt, iż wiele wpisów rozpoczynam tymi samymi słowoma.
Dziś, dla odmiany, rozpocznę tak...

Plan był, jak zawsze, chytry. Postanowiliśmy wybrać się na Jurę. Nie mogłem się doczekać. Nie wiem jak Jura, ale podejrzewam, że podobnie.
Niestety, nastąpił zonk oraz nieoczekiwana zamiana miejsc.
Jura wybrał się do nas.

Oto on, to ten w niebieskim kasku.



Zeznał, że koniec z "na Jurę", ponieważ po takich imprezach boli go to i ówdzie...
Cóż było robić... na takie dictum zaproponowaliśmy Jurze, by udał się z nami, na wycieczkę krajoznawczo turystyczną szlakiem imienia Gajowego Maruchy.



Tuż za przystankiem skręciliśmy w lewo, po trzech kilometrach w prawo, na rozwidleniu dla odmiany w lewo, i wylądowaliśmy na terenie jakiejś tajemniczej firmy... gdzie napadły na nas dwa pokaźne Szariki.
Doceniliśmy fakt, że Jura jest z nami. Ma on ukryty talent... potrafi, wpatrując się w oczy zwierza, zaczarować on tak, iż najstraszniejszy lew przemienia się w potulnego kociaka. Plotka mówi, że Paul Hogan był u Jury na kursie czarodziejowania zwierzaków, zanim wcielił się w postać Michaela Dundee, zwanego Krokodylem.

Zostawiliśmy zaczarowane psiaki na środku placu oraz minami lekko zdziwionymi i udaliśmy się w stronę słońca.
Okazało się, że podstępny nieprzyjaciel, na naszej drodze ku szczęściu, złośliwie rozlał kilka wiader wody...



Ale co to dla nas. Prowadzeni przez Jurę, ominęliśmy tę pułapkę bardzo sprytnie, ponieważ lewą stroną.

Następnie przedarliśmy się przez niewielką rzekę, zwaną kanałem. Jakiś paparazzi uwiecznił mnie, tuż po wyjściu z wody... a trzeba Wam wiedzieć, że wychodziłem ze śpiewem na uście.



Gdy dotarliśmy do cywilizacji zrobiło się nam błogo... tak mocno błogo, że przeoczyliśmy moment, gdy wróg podstępnie spowodował nagłe zaćmienie słońca. Na szczęście Jura miał prototyp lampy rowerowej o mocy nadprzyrodzonej, którą wyjął w niejasnych okolicznościach wprost z laboratorium, zajmującym się technologiami kosmicznymi, a nawet marsjańskimi.





Tak wyposażeni, pełni wiary i nadziei, dotarliśmy do celu naszej wędrówki, czyli bak do homa.
Jura zjadł dwie kanapki z baltazara oraz zeznał, że jeszcze kiedyś nas zaszczyci.



Magowie nie wierzą w bogów w taki sam sposób, w jaki większość ludzi nie uważa za konieczną wiary - powiedzmy - w stoły. Wiedzą, że stoły istnieją, wiedzą, że istnieją w pewnym celu, prawdopodobnie zgodziliby się nawet, że mają swoje miejsce w dobrze zorganizowanym wszechświecie. Ale nie widzą sensu wiary, sensu powtarzania "O wielki stole, bez którego jesteśmy niczym".

~