Ni pies, ni Wyra...

Wtorek, 6 grudnia 2011 · dodano: 06.12.2011 | Komentarze 3

~

Jak pewnie wiecie, bo było o tym w telewizorze... dziś odbyły się Drużynowe Mistrzostwa Pjóra w Spiningu. Nagrodą był własnoręczny uścisk dłoni Santa Klałsa oraz miesięczny karnet do ogrodu botanicznego w Szczecinie.
Niczym niezwykłym będzie stwierdzenie, że miałem chytry plan, jak zdobyć ów karnet...
Oczywiście plan, co nie będzie niczym zaskakującym, powiódł się częściowo. Zdobyliśmy.
Czwarte miejsce.
Oraz zwyciężyliśmy moralnie.
Wszystko za sprawą Wyry.
Ale po kolei...

Na starcie ścigu stawiła się mocna ekipa.







Ale przewidziałem to... zawołałem kolegów z timu. Przybyli Ficu und... wielokrotny mistrz okolic oraz zdobywca nie tak znowu niskich szczytów... panie i panowie, proszę wstać... tak, to on, w własnej, niczym nie zakłóconej osobie... Wyyyyyyraaaa!
Wydumałem, że w takim składzie zwycięstwo będzie niczym piece of cake...

Tyle, że Wyra zamiast coś ukręcić... przyjechał się lansować.



Gdy już sobie podotykał Śnieżynki, rozpoczął się ścig.
Pierwszą liderką, dyktującą tempo była Agata. Na obrazku zasłania twarz, ponieważ a mianowicie przybyła na ścig w tajemnicy przed sąsiadami i nie pożądała, by się dowiedzieli.
Nie dowiedzą się, obiecuję.



Było elegancko i dostojnie, nauczyliśmy się kilku trudnych, angielskich zwrotów oraz tempo było raczej lajtowe...
Wyra był w siódmym niebie... zadowolony, rozbawiony oraz pewien zwycięstwa.
Godzina z Agatą przeminęła z wiatrem i na czoło peletonu wysunął się Nikodem...



Jechał na tyle szybko, że fotograf nie zdążył zrobić mu obrazka w pełnej krasie... widać tylko moment zmiany na pozycji lidera.

Wraz z ową zmiana skończyła się miękka gra, a zaczęły się podjazdy. Koleżanki kolarzystki oraz koledzy kolarzowcy poczuli się jak ryby oraz w wodzie... z wyjątkiem Wyry.
Wyra mianowicie, w okolicach sześćdziesiątej minuty, był uprzejmy oświadczyć, że ma zgona. Zeżarł mi osobistego żela, a nawet ze smakiem, poprawił batonem oraz bananem i zrobiło mu się błogo... poczuł się niczym na wakacjach...





Po udanej konsumpcji obnażył się od pasa w górę i tak mu już zostało. Coś tam stękał, że zaraz mu powróci pałer i nas dojdzie, ale na stękaniu się skończyło.
I tak oto, za sprawą Wyry, przeszedł mi koło nosa miesięczny pobyt w ogrodzie botanicznym...

Cóż... jechaliśmy z Ficem na maksa, by choć moralnie zwyciężyć...





Po kolejnej godzinie na prowadzenie grupy wysunęła się Ola, znana w świecie wyścigowców na rowerach góralskich pod ksywą Olala.



Narzuciła tempo niewiele niższe od Nikodema, ale umówmy się... zaczęły się prawdziwe góry...
Wspinaliśmy się na ponad 2200 metrów nad poziom morza. Na dodatek musieliśmy holować Wyrę, który wciąż stękał, że już, ze zaraz, że jeszcze mineta albo dwie i będzie ogień. Chyba zimny ogień, taki na choince...



I w tym mniej więcej tempie oraz z nieżywym i stękającym Wyrą dotarliśmy do mety.
Uczyniliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie na nagrobek oraz namówiliśmy się, że kolejny taki ścig powinien trwać około sześciu godzin.



Przebieg ścigu wyglądał mniej więćej tak....



...oraz resztę obrazków można zobaczyć tutaj.

Obmyślam intensywnie, jaką zapodać Wyrze pokutę... jakieś propozycje?



Nikt nie wie, dlaczego Śmierć zaczął przejawiać osobiste zainteresowanie istotami ludzkimi, z którym pracował już od tak dawna. Prawdopodobnie chodzi tu o zwykłą ciekawość. Nawet najskuteczniejszy szczurołap prędzej czy później zaczyna się interesować szczurami. Może obserwować, jak szczury żyją i umierają, rejestrować wszelkie szczegóły szczurzej egzystencji - choć sam nigdy pewnie nie zrozumie, jak to jest, kiedy się biegnie przez labirynt.

~