Eli Eli Lama Sabahtani

Sobota, 5 listopada 2011 · dodano: 05.11.2011 | Komentarze 0

~

Jako, że przychodzi taki czas, gdy nawet najbardziej zatwardziałym nihilistom mięknie rura, pojawia się wysypka, oraz mówią niezrozumiałym językiem, udaliśmy się dziś z jesienną pielgrzymką do miejsca świętego, zwanego przez naszych braci z zachodu Sankt Annaberg.
Nasza pielgrzymka składała się z osób sztuk dwie. Lekko skromnie... rekompensowaliśmy to wielkością ducha, pewnością o słuszności naszej misji oraz podniosłym śpiewem.
Plotka mówi, że ten śpiew miał zagłuszyć skrzypiącą sztycę jednego z nas... ale kto by tam wierzył plotce.

Ojciec Darek podjął się poprowadzenia tej pielgrzymki.




Prowadził bardzo płynnie oraz prawie bez zarzutu. Z akcentem na "prawie"... ponieważ, a mianowicie dlaczego wciąż wśród buraków, niesłusznie rozpoznanych początkowo jako kamienie na szaniec lub milowe? Odpowiedzi proszę nadsyłać do przedwczoraj na jeden z najbardziej tajnych adresów poczty emaliowanej.





W pewniej chwili uznaliśmy za słuszne zrobić sobie ostatnie zdjęcie... na nagrobki. Skąd taka potrzeba?
Byliśmy przekonani o słuszności naszej pielgrzymki, lecz strach stał się naszym towarzyszem podczas tej wyprawy. Wszak w tym dzikim kraju, w którym prześladuje się chrześcijan oraz rzuca się ich lwom na pożarcie... wszystko się zdarzyć może, a nawet powinno.
Nie musieliśmy długo czekać. Przy pomocy broni palnej chciano przerwać naszą misję. Strzelano... prawie do nas. Strzelano do zwierzyny, ale zwierzyna to nasi mniejsi bracia w wierze czyli pomniejsze bóstwa. To tak jakby strzelano do nas.
Cała ta hucpa odbywała się pod niewinnym płaszczykiem polowania...
Oczywiście my, załoga G, nie poddajemy się tak łatwo. Przechytrzyliśmy dybaczy na nasze życie. Pojechaliśmy skrótem, który sprawił, że na koniec na licznikach mieliśmy po 20 km więcej.

Skrót widać na mapie...




... a tak wyglądał ów skrót oczodołami fotografa, którego wynajęliśmy, by dokumentował trasę naszej pątniczej wyprawy.




Na szczęście, ktoś u góry nad nami czuwać musiał i dotarliśmy cali oraz zdrowi. Bo przecież kolano dokuczające ojcu Darkowi, to był element dostarczający li tylko uciechy.
Rzec by można, że całe to polowanie na nas (lub na leśniczego), to tylko strachy na lachy. Bo żyję w kraju...




Po dotarciu na miejsce wznieśliśmy modły oraz wypowiadaliśmy życzenia. Nie mogę przytoczyć owych wypowiadanych zachcianek, z powodu że ponieważ były one tak głęboko prywatne, że przed wypowiedzeniem zostawały dla bezpieczeństwa zapominane.

Ale... nagle i niespodziewanie ojciec Dariusz otrzymał z góry krótką wiadomość tekstową do swojego telefonu marki Nokia.
Otóż okazało się, że wymodliliśmy dla Was wszystkich taką oto hecę... pogoda, taka jak dziś, ma się utrzymać do 22 lutego. Nazajutrz spadnie śnieg, który poleży do 12 marca. A później będzie już tylko wiosna. Ach to ty.
Gdyby jednak stało się inaczej, to reklamacje oraz rachunki proszę wysyłać do jednego z pięciu facetów widocznych na powyższym obrazku.




Niamh wyglądała imponująco w ceremonialnej szacie zdobionej purpurą i futrem werminii*

*Werminia jest niewielkim, biało-czarnym krewniakiem leminga, żyjącym w zimnych regionach półkuli północnej. Jej futro jest wysoko cenione, zwłaszcza przez samą werminię - samolubna bestia posunie się do wszystkiego, byle się z nim nie rozstawać.

Sir Terence David John Pratchett


~