Kamień pełen magii

Poniedziałek, 23 sierpnia 2010 · dodano: 23.08.2010 | Komentarze 4

~

Dobry wieczór.
Tak od strony treningowo, sportowo, formowo, maratonowej... to jestem w głębokiej, ciemnej dópje (jak rzekł był kiedyś Tomek). Trochę chorowałem, trochę padało, trochę bałem się sam jeździć... a w sobotę, w GG startuje jeden z trzech ścigów (organizowany przez GG), na których mi w tym sezonie szczególnie zależy... cóż, nałykam się prochów, nawdycham tego czegoś dla astmatyków, a do bidonu wleję EPO i jakoś może dojadę...



Biorąc to wszystko pod uwagę postanowiłem, że dzisiejsze kręcenie będzie kamieniem milowym albo na szaniec. Z racji, że szańców nie napotkałem, a ujechałem milę albo i kilka, to wybrałem jednak, że milowy... co widać na obrazku.
Okazało się, że to jest lekko zaczarowany kamień. Jak mówi miejscowa legenda, kamienia dotknąć należy wargą górną, co tez uczyniłem. Nagle błysk, nagle trzask, huk, dym... widzę ciemność...
When the smoke is going down, to okazało się, że znalazłem się w jakimś nieznanym mi miejscu... o tutaj:



Przerażony nie na żarty (miałem batonika, po chwili byłem już nażarty), rozejrzałem się wokół... żadnych punktów informacyjnych, drogowskazów, przechodniów... no świetnie, a o 14:26 byłem umówiony w McDonald's na szejka czekoladowego.
Mech zawsze obrasta drzewa po północnej stronie, w związku z tym obrałem kierunek mniej więcej właściwy.



Po kilkunastu minetach dotarłem do jeziora. Tak się zapatrzyłem w jego taflę oraz toń, że o mały włos, a wpadłbym tam z kretesem i w butach marki DMT.
Dobrze, że Szkot ma zainstalowany najnowszy model hamowania z ABS, EGR, ASR, ESP oraz poduszkę na powietrze także posiada.
Uff... zatrzymałem się.



Tafla była łudząco podobna do Jeziora Szczęścia, Oceanu Samotności.
Wyłowiłem z wody blisko przepływającą butelkę z listem w środku. List był bardzo osobisty, więc nie zacytuje go w całości. We fragmencie także nie. Zeznam tylko, iż stało w nim czarne na wyblakłym, że w tym jeziorze mieszkają nimfomanki, czy też nimfy... nie pamiętam dokładnie, ale zapragnąłem.
W sensie spotkać taką i zapytać czy nie ma ochoty. By mi drogę wskazać. Wołałem, śpiewałem, podskakiwałem, obnażałem się, tańczyłem... nic. Żadna nimfetka się z czeluści nie wyłoniła. Jakaś ściema z tym listem chyba... pomyślałem.



Ale... nagle coś się zjawiło. I to ma być nimfomanka? To szadoł jakiś nieprzyjazny człowiekowi... i przepraszam cię, ale wyciągnął rękę po gumę szkocką. Wyrwałem mu ją z szadołskich łap i ewakułowałem się w trybie awaryjnym.

Sam nie wiem jak... pewnie poganiany strachem i czując oddech szadołsa na mych zacnych plecach... po kilku chwilach znalazłem się na drodze znajomej, prowadzącej do knajpy także znajomej.



W knajpie owej napotkałem znajomych mi znajomych. Opowiedziałem im tę mrożącą krew w żyłach (i w bankach krwi także) historię. Okazało się, że oni również wargami górnymi dotykali magicznego kamienia... i zrobił się lekki kwas... stali się bliźniętami syjamskimi. Zrośnięci są ramionami.
Morał z tej historii jest dość oczywisty... szanujcie swe wargi. Górne.


Człowiek rodzi się z dwiema nieuleczalnymi chorobami. Z życiem, które kończy się śmiercią oraz z nadzieją, że śmierć nie jest końcem.

93