Jeśli postawiliście u buka na to, że wczoraj wyczerpałem limit dziwnych hec, to przykro mi, ale wasze szelesty poszły wchujam. A jak podaje Wikipedia, wchujam to jest trzy razy dalej niż wpizdu. 

Etap zaczął się od pamiątkowego obrazka z Radą Miasta Bardo (poczynionego na schodach Urzędu Miasta i Gminy). Jak widać, członkowie Rady byli tak uprzejmi, że przebrali się za kolarzystów. To bardzo ładny gest był.



W kwestii pamiątek, to poczyniliśmy jeszcze jedno zdjęcie, na które się załapałem. Z lotu ptaka ponoć jest ta pamiątka czyniona, choć muszę przyznać, że widziałem w życiu kilkanaście ptaków, w tym kilka latających... i żaden z nich nie miał przy sobie aparatu do robienia obrazków.



Etap, biorąc pod uwagę podjazd na Sowę, zapowiadał się smakowicie. Jak powszechnie wiadomo, Sowa jest tak bardzo ulubionym moim podjazdem w Sudetach, jak Ochodzita w Beskidach.

Radość z czekającej na me przybycie Sowy była wielka, niczym moje ego. Nic nie mogło jej spsóć. Nawet padający poziomo deszcz. Przed wyczekiwaną zmarszczką był słynny już akwedukt oraz przekultowy z niego zjazd znany pod nazwą "zaakweduktemwprawouważaj". 
W moim wykonaniu ten zjazd, to zejście. Muszę Was rozczarować... nie śmiertelne jeszcze... ale oczywiście prawdziwi kolarzowcy zjechali.







Przez kilka kolejnych kilometrów nic szczególnego się nie działo, ot jakiś zakręt, kamień, korzeń i takie tam różne... prawie, jak na śmieszce rowerowej w mieście wojewódzkim. 



Aż do ostatniego bufetu - było wówczas do mety około piętnastu kilometrów. I między innymi opisywany do znudzenia podjazd. 
Zatrzymałem się, podałem bidony, poprosiłem o to, by je napełnić i umyć... usta me namiętne, po kilku godzinach oswajania smaku błota domagały się czegoś nowego (marzyły o smaku niedojrzałych czereśni), podałem także do umycia okewlar oraz zapytałem czy brudne me myśli dałoby się także umyć... okazało się, że tak, ale wieczorem.

Grzecznie się pożegnałem.
Po kilkunastu ekscytujących chwilach (ekscytująca chwila trwa około 1,24 kilometra pod górę), jechanych na mlaskaczu, pożądałem zwilżyć wargę... umm, oczywiście, że bidony zostały na bufecie.
Wszak to kilogram zbędnego balastu, nie wiadomo po co wciąganego na podjeździe.



Wydumałem chytry plan... przecież na Sowie zawsze byli turyści, zatem wyżebram czy łyki, a może i pjemć.
Nichuja, jak mawiają w kręgach zbliżonych do królowej Anglii, nie było żywego ducha. Bo duchy zazwyczaj bywają nieżywe. Turystek też nie było... nawet żadnej nędznej naturystki.
Jedynie duch (tym razem żywy) podjeżdżającej Natalii był obecny.



Zjazd z Sowy w kierunku Walimia...robię co mogę, w znacznej mierze jadę jak leszcz, albo półtorej leszcza. 
I co? Cud nad cudy. A może nad Wisłą.
Dostrzegłem, kątem mego niebrzydkiego błękitnego oka, bidon. Wytraciłem prędkość, co nie było takie łatwe, wróciłem z buta, podjąłem znalezisko, potrząsnąłem - pełny. Poczułem się uratowany.

No i co? Szach mat, ateiści. Boże niby kto zesłał mi ten bidon? Oczywiście, że bozia.



Jak widać, bidon jest holenderski. Prawdopodobnie zawartość była także holenderska... bo nie pamiętam, jak dotarłem do mety oraz którędy także nie wiem. 

Kolejny obrazek jaki zanotowałem, to wjazd na kwaterę i... obsługa wspominanego bufetu, która już zjechała z trasy i radośnie oddała moje bidony.
Pełne.

Podobnie pełen optymizmu poszedłem spać, łykając przed zamknięciem oczu resztkę zawartości holenderskiego bidonu. Noc obfitowała w spełnione marzenia... z Naomii Campbell i Monicą Bellucci w rolach głównych. Rano byłem pewien, że zostawienie swoich i podjęcie holenderskiego pojemnika na płyny nie było dziełem przypadku.

Vive la Holland!

~