Jedna z tych Agat, które sobie cenię, nie żyje już, gdyż albowiem umarła. Jako, że lubię ludzi piszących, pasjami tych, którzy biorąc się za pisanie, znają język swój ojczysty, a uwielbiam zaś tych, którzy przy tym wszystkim mają jeszcze wyczucie własnej śmieszności (wyrazy, Pani Alicjo), to Agatę, co jest oczywiste, polubiłem. Wprawdzie bliżej mi do sir Terrego, ale monotonia ponoć zabija sztukę... a przecież gdy patrzę w lustro, to widzę dzieło owej sztuki i nie lubiłbym, by było w jakikolwiek sposób zabijane.

Agata owa rzekła kiedyś "Pomysły moich powieści kryminalnych znajduję zmywając. Jest to zajęcie tak głupie, że zawsze rodzi we mnie myśl o zabójstwie."
Jakie to szczęście, dla literatury szczególnie, że nie było wówczas na świecie zmywarek...

Ale. 
To nie tej Agaty kunszt chciałem tego wieczora podziwiać... Christie jakoś tak pojawiła się w mej głowie, tuż po tym, gdy wypowiedziałem na głos owo imię.
Ta, o którą zamierzam się dziś poocierać, nazywa się inaczej i cudnie się rusza, śpiewając. A może na odwrót...

Było tak...
Jako, że żywot mój trąci monogamią (a może monotonią - trudne słowa), to namówiłem się z mocno wąską grupą znajomych, by ukręcić kilka kilometrów wokół miasta mego rodzinnego. Zatem wciąż monogamicznie, bo na rowerze.

Jadąc w kierunku miejsca tajnego spotkania, zauważyłem troje ludków, dziwnie się zachowujących... 



Ciekawość wyssałem z mlekiem matki, wyhamowałem zatem - nie bez strachu - z prędkości dwanaście kilometrów na godzinę i jąłem się przyglądać ich dziwnym ruchom. 



Po chwili, patrząc na to, co robili ci, na pierwszy rzut oka ludzie, ale chyba bardziej kosmici, zupełnie bezwiednie wpadłem w obcy mi rytm i już po kolejnych dwunastu uderzeniach serca, otaczający mnie świat postrzegałem podobnie jak i oni.

Gdy już zakończyliśmy (bo przecież nie mogłem się nie przyłączyć), zaproponowałem im wspólną przejażdżkę wraz z dwoma, może trzema moimi znajomymi, z którymi - jak wspominałem - byłem poumawiany. 
Odparli, że bardzo chętnie oraz zapytali, czy nie miałbym nic na przeciwko, by i oni zaprosili kilku swoich przyjaciół. Wersal taki się nam zrobił, że ojapierdolę... odparłem to, co odpierać w takiej sytuacji należy, czyli że ależ proszę bardzo. Wykonali kilka połączeń z telefonów mobilnych i pojechaliśmy w umówione miejsce. 
Wspomnieli jeszcze, że dostali od wiodącej w branży firmy (może Brembo?), do testowania najnowszy model hamulca magnetyczno kinetycznego z domieszką wielkiej niewiadomej... zalecili bezpieczną odległość, o ile przeszkadza mi swąd spalonej gumy. 
Zachowywałem.
Się także.



Dotarliśmy w umówione miejsce.
Ich i moi bliscy znajomi już czekali...



Trochę wstyd, bo byłem niechlujnie ubrany i nogi miałem zarośnięte. Maskowałem te braki, dość skutecznie, błyskiem w oku. Ruszyliśmy, a ja odnosiłem co kilka kilometrów nieodparte wrażenia, że wciąż przybywa kolarzystów. Nie byłem jedynie pewien czy to ich, czy moi znajomi.

Tuż po tym oblizaliśmy się ze smakiem przyszło nam oblizywać się po raz kolejny. A może nie tyle oblizywać, co obejść się.
Niezmiennie smakiem.

Jakoś tak magicznie i zaraz po tym wyśmienitym posiłku, trafiliśmy do knajpy mrocznej, przepełnionej zapachem siarki oraz z satanistycznymi symbolami na ścianach...
Powiało wprawdzie grozą, ale górę wzięła ciekawość granicząca z... chyba z czymś na kształt podniecenia, a może tylko ciekawości. A może podniecenie ociera się o ciekawość? Nie tak znowu rzadko.



Podeszła kelnerka w zdecydowanie odziana w zdecydowanie szatanistyczne szaty, bo w czarne pończochy i zapytała czy jesteśmy gotowi na słodką pokusę. Życie mam wprawdzie słodkie do wyrzygania, ale panuję przecież nad odruchami zwrotnymi (nad zwieraczami także), odparłem więc, że i owszem. Pozostali także coś tam odparli.
Stanęło na tym, że pani szatanistka przyprowadzi wafelki. Chyba portugalskie, ale mogłem niewyraźnie słyszeć, być tak też mogło, że mówiła o winie czynionym z winogron, co one sobie rosną w dolinie rzeki Douro.

Siedzieliśmy tam i siedzieliśmy, marząc o piekielnym ogniu i rozrywkach, których atrybutami są skórzane wdzianka, szpilki i pejcze... 
Ech.
Tak rozmarzeni udaliśmy się każde w swoją stronę, skądś wiedząc, że kiedyś przecież do tej szatańskiej knajpy powrócimy. Pewnikiem, gdy koncertował tam będzie Behemoth.



Zbierasz wokół siebie ludzi inteligentnych, o specyficznym charakterze, wciąż wspaniałe kobiety, a sam nie jesteś lubiany przez takich jak ja i mi podobnych – z wzajemnością.
Ty – to już wyższy poziom drobnomieszczańskiego cynizmu, ja ciągle jestem na starcie. Małą część problemów życiowych przykrywasz ironią, sarkazmem, czasem uśmiechem. Gdy już kogoś polubisz, to całą duszą, wtedy dopuszczasz go blisko siebie.
Takich małych zarozumialców jak ja depczesz i zabierasz im zabawki.