Niewiele, choć pojawiło się pod koniec coś na kształt zmęczenia.





Jak było?
Jak zawsze znakomicie. 
Beskidy są wyjątkowo smakowitym miejscem do takich zabaw... jechałem Trophy któryś już raz i pomimo tego, że emocje były mniejsze niż wówczas, gdy zaczynałem tę przygodę, to stojąc w sektorze wciąż mam OBS.
Jak zwykle zdarzyło się kilka wyjątkowych, beskidzkich zmarszczek do podjechania, a także parę kamyków do zjechania. Większość w siodle, choć nie obyło się też bez butowania... wszak jakaś trudność na MTB być musi.

Od dwóch lat jeżdżę dystans Mega, za co przepraszam, ale powód jest banalnie prosty... trzy lata temu mocno pogniewałem się z Wielką Raczą, a dystans Classic wiedzie przez tę właśnie zmarszczkę. Być tak może, że kiedyś przyjmę przeprosiny, ale może się okazać, że niekoniecznie.





Ten wyścig to także, a może przede wszystkim, ludzie. To przyjaciele i znajomi z - prawdopodobnie najlepszego teamu na świecie - Gomola Trans Airco, ale także ludki spoza grupy, którzy nie wyobrażają sobie sezonu bez tego ścigu. Ci, których poznałem przez lata w nim startów, ale też i nowi znajomi. 
Wielu pożądało mieć obrazek z czołową trójmiejską kolarzystką. Sztuka ta udała się niewielu... mi i jakiemuś nieznanemu nikomu, a nawet całkiem obcemu, facetowi.





Ekipa techniczna, obsługa bufetów, pomiaru czasu, biuro zawodów, fotografowie, słynny czeski serwis, ratownicy medyczni... gdybym chciał ich wszystkich wymienić z imienia, to pewnie kogoś bym pominął - bez nich nie było by tej zabawy.




Jeśli jest etapówka, jeśli jest ekipa, to musi być zabawa, muszą być Mistrzostwa Świata Drugiego Planu i inne hece.
Na trasie, na pudle, na mecie, w kinie i na wernisażu... czyli wszędzie tam, gdzie my.
Oto krótki przegląd obrazkowy owych dziwnych wydarzeń...













Byli także wśród nas tacy, którzy wzorem legendarnego Kazimierza Górskiego, postanowili nie golić się przez cały czas trwania ścigu...




Przez około mnóstwo kilometrów trasy tegorocznego Trophy jechałem albo za Sylwią, albo tuż przed Nią lub też po Jej lewej stronie. Rzadziej po prawej. Było mi na tyle dobrze oraz błogo, że z rozpędu popełniłem małe faux pas i wjechałem na metę przed Sylwią - wprawdzie o kilka tylko chwil ale jednak. Być tak też może, że to z powodu, iż spsóły mi się klamki w wersji pod górkę i na podjazdach nie mogłem hamować.
Obiecaliśmy sobie następne razy oraz że do finału dotrzemy w tym samym czasie.




W dobie Stravy, każdy z kimś się porównuje, z kimś walczy na segmentach... to taki jakby drugi ścig wirujący wewnątrz tego właściwego. Orgazmator poszedł także w tym kierunku, wyznaczył na każdym etapie po dwa segmenty (jeden up, drugi down), nazwał to Strava Cup i nagradzał zwycięzców owych segmentów. Jakoś przed startem ta informacja mi umknęła, więc nie podjąłem walki w miejscach, w których powinienem... hónołs, może za rock?
W związku z tym porównywałem jedynie swoje czasy z tymi sprzed roku czy też trzech. Okazuje się, że tak całkiem beznadziejnie nie jest... na każdym z etapów na większości segmentów mam  PR'y - czyli poprawione, w stosunku do ubiegłych, czasy własne. W sensie coś drgnęło... jeszcze kilka niebieskich tabletek i może drgnie coś jeszcze. Wszak nadzieję mieć należy.




Tegoroczne Trophy obfitowało także w sukcesy teamowe. Pomarańczowo błękitne ludziki z GTA zdominowały pudło na dystansie Mega. tak indywidualnie, jak i zespołowo. Nie sposób wymienić wszystkich sukcesów... poniższe obrazki, to tylko namiastka.












Trofea Marty i Pauliny bardzo chętnie pozowały do zdjęć...






W klasyfikacji open dystansu Classic drugi był Bartek... byłby poza pierwszą dziesiątką, gdyby nie jechał mi na kole przez większość pierwszego i drugiego etapu...




Dominik natomiast objechał wszystkich na dystansie Mega, nie przeszkadzało Mu nawet to, ze musiał jechać w przydużym kapeluszu...


Obaj reprezentują Romet Racing Team i obaj wykręcili kosmiczne czasy. 
Kaski z głów.


Wracając do naszego teamu, nie jestem w stanie napisać o walce i sukcesach każdego z nas... wspomnę zatem jedynie o dwóch takich, które...

Po pierwsze pierwsze... Marta - wygrała wszystko, co można było wygrać. Gdy już się nawygrywała, to niezmiennie i niestrudzenie wprowadzała nas wszystkich w znakomity nastrój.







Żywię nadzieję, że gdy zgłoszą się jakieś światowej klasy drużyny z wypasioną propozycją transferu, to Marta zechce odmówić oraz zdecydowanie.


Po drugie pierwsze... Ania - większość takich, co to lepiej wiedzą, już przed startem wróżyło Jej porażkę, a Ona każdego dnia dojeżdżała do mety. Nie była ostatnia i nawet nie myślała o tym, by się wycofać. Sądzę, że - choć nie tak spektakularne, jak Bartka czy Dominika - było to jedno z większych zwycięstw dziesiątej edycji tej beskidzkiej etapówki.




Ktoś napisał na feju, że ten finisher został wyrwany Beskidom z gardła... sądzę, że tak to być musiało.


Kierownikiem tego beskidzkiego zamieszania, co pewnie nie jest niespodzianką, od lat i niezmiennie jest Grzesiek. Wznoście modły, byśmy, za lat dziesięć, fetować mogli dwudziestolecie Beskidy MTB Trophy. 










Przez cztery dni mogliśmy znakomicie się bawić na beskidzkich ścieżkach dzięki naszym sponsorom - Gomola Trans, Airco, Pack Center i Centrum Synergia.


W dużym skrócie, tak właśnie tegoroczne Trophy się kręciło. Za chwilę SellaRonda, pod koniec lipca jeszcze jedna kultowa etapówka - Sudety MTB Challenge i... sezon zacznie się chylić ku końcowi.
Wprawdzie pomiędzy oraz w trakcie pewnie pojadę jakieś pojedyncze ścigi znanych w kraju cyklów, ale...  

Obrazki oglądaliście dzięki uprzejmości BikeLife, Sportografa i Tadka.

I na koniec... jako że była to wyjątkowa impreza, to mam dla Was wyjątkowy wykon znanej piochy.
I jak?