~

Pojeździliśmy z marusią po zmarszczkach. Było zabawnie, były pokrzywione koła, powgniatane kaski, prostowanie jednych i drugich i takie tam różne hece. 
Zrobiliśmy nawet kilka zdjęć...











I miała być opowieść o fikołkach, porysowanych kaskach, pokrzywionych kołach, kilku kamyczkach pod tymi kołami oraz smaku Kofoli z kija... po czeskiej stronie Czantorii.
Opowieść może nawet byłaby zabawna, a przynajmniej taką udająca, ale.
Ale nie będzie.
Bo tak zwane życie, czy też los... potrafią czasem sprawić, że jest smuto jakby.
Z drugiej strony... mawiają, że życie tylko chwilami jest chujowe. W pozostałych momentach śpimy...


Nie rezygnuj z nadziei, nie daj się ponieść rozpaczy z powodu tego, co się stało. Opłakiwanie tego, co nie wróci, co zostało stracone bezpowrotnie, jest najgorszą z ludzkich słabości.
Rzekł Khalil Gibran, jakiś już czas temu.


To jest Domino.



Umm... to Majka.



Pewnie niektórzy z Was znają je osobiście. 
Majka mocno zachorowała. Dominika jeszcze nie, ale wet rzecze, że na bank się zaraziła.
Wet mówi także, że umrą. Nie zgadzam się z tym... ale jakoś radości, z powodu tego niezgadzania, wielkiej nie odczuwam.

Nie tak dawno temu rozmawiałem z Małgosią. Pokłosiem tych rozmów jest odrobinę inne postrzeganie rzeczywistości, świata etc. Nie żebym nagle oraz diametralnie dał się namówić na coś, co jest mi obce... skłaniam się ku tezie, że wymiana tych kilku myśli była dla mnie swoistym katalizatorem. Coś, co teraz wydaje się być coraz bardziej oczywiste, mieszkało sobie we mnie pochowane po różnych zakamarkach, w zaułkach czy też zwyczajnie... na strychu mych myśli.
Jedną z kilku wspomnianych oczywistości jest nasz, ludzi, stosunek do planety, a do zwierzaków szczególnie. I nie chodzi tylko o wykraczające poza wszelkie normy traktowanie ich w hodowlach ukierunkowanych na pozyskiwanie ich mięsa, futra czy też innych produktów ogólnie zwanych odzwierzęcymi. 

Powyższe można by zamknąć w ramy wegetarianizmu, weganizmu czy czegoś tam. I już.
Tyle, że nie o żadne ideologie, czy demonstracyjne postawy chodzi lecz o hmm... przebudzenie? 
O dopuszczenie do siebie myśli, że to co zastaliśmy na tej planecie w chwili narodzin, a później przez całe życie odbieraliśmy, jako normę... nie jest ani normalne, ani taki oczywiste. 
Jest wygodne nam, ludziom i wynika z odwiecznego uzurpowania sobie prawa do władania Ziemią. Ale przecież to my jesteśmy największymi szkodnikami na tej planecie. 
Zwierzęta nie są dla nas, one żyją dla samych siebie. To podobnie jak czarny człowiek nie jest dla białego, a kobieta dla mężczyzny (zaczerpnięte z jakiegoś mema na feju). 
Tak, na przestrzeni wieków udomowiliśmy wiele gatunków, skrzyżowaliśmy je i niektóre zaprzęgliśmy do pracy, inne beztrosko zabijamy i zjadamy, a jeszcze inne posiadamy dla przyjemności... i wmawiamy sobie, że one tego pragną. A może nie pragną?
Mógłbym o tym pisać i pisać, podawać przykłady, których kontrowersja zamyka się li tylko w tym, że przez wieki przywykliśmy do sloganów, że pies jest przyjacielem człowieka, że konie uwielbiają, gdy je dosiadamy, a koty są szczęśliwe, bo leżą nam na kolanach i słodko mruczą. 

I niewielu jest takich, którzy potrafią swą myślą wyjść poza stereotyp i poddać pod wątpliwość to, czy konie zapierdalające w Wielkiej Pardubickiej dostają orgazmu ze szczęścia, czy przeznaczeniem Szarika była kariera czołgisty, czy Domino i Maja są na świecie po to, by mruczeć na moich kolanach, a niedźwiedzie polarne w zoo marzą pokazywać się przez kraty jakimś pojebanym ludziom.

Po co o tym piszę?
Przecież nie po to, by kogokolwiek przekonać do zrezygnowania z wygody zjadania istot zamieszkujących tę planetę, czy też uznania, że wcale nie jesteśmy władcami zwierzaków. 
Piszę to, bo hmm... a jeśli moje kotki odejdą w niebyt, to czy myśląc tak, jak powyżej nie będę za jakiś czas chciał, by jednak zwierzaki owe mruczały słodko na moich kolanach?
A jeśli tak, to kto mi wręczy medal z wygrawerowanym tekstem "Dla największego hipokryty"?


To nadzieja sprawia, że ludzie żyją, ale to przede wszystkim ludzie pozwalają żyć nadziei.
Powiedział Jean François Bernardini, lider grupy I Muvrini, podczas koncertu akustycznego w trójkowym studiu imienia Agnieszki Osieckiej, ładnych klika lat temu ego.

Bywa, że spotykamy na swej drodze ludzi, których słowa zapadają w pamięć.

Tymczasem jestem przy nadziei, że Majka i Domino pozostaną.
Szukając pocieszenia, oddałem swe piersi w ręce Marcina, który pozwolił sobie na pewne darksidowe wariacje. 
Ale jakoś średnio mi to poprawiło humor, choć obrazek mocno udany jest... patrząc na niego subiektywnym przecież okiem.




~