Po Myślenicach, jak już wspominałem we wpisie poprzednim ego, pomyśleliśmy jak i gdzie óczcić nieustające pasmo sukcesów i wydumaliśmy, że najbardziej odpowiednim miejscem będzie duży pokój wraz z telewizorem w dużym domu Rudej und Adama. 
Ciało słowem się stało.

Podczas czczenia fotoreporter miał wolne za nadgodziny, obrazków zatem nie ma.
Kolejnym wydarzeniem były pierwsze promyki tarnowskiego słońca nakazujące nam picie porannej kawy, co też uczyniliśmy, a nawet skwapliwie.

Przy kawie padło pytanie, cóż tu zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem. Propozycji było mniej więcej mnóstwo i były mocno zróżnicowane, a także nie chce mi się ich wszystkich omawiać. Używając najlepszej metody, bo ponieważ eliminacji, na koniec ostały się dwa potencjalne i możliwe do zrealizowania chytre plany. 
Pierwszy zakładał pójście na miasto oraz być może do kina, drugiego natomiast celem była Dżamna (kimkolwiek ona by nie była).

Siódemka nasza, po około godzinnej i ostrej wymianie zdań, co do owych planów podzieliła się na dwie grupy.
W pierwszej grupie, optującej za spokojnym i kulturalnym spędzaniem czasu była Ada.
Druga grupa, żądna Dżamny to Ruda, Iza, Pan Adam, Piotr, MIrjon, Wierzba i moi.

Nie jestem w stanie opisać szczegółowo przygód pierwszej grupy, ale... ci z drugiej powinni raczej wpaść w czarną rozpacz tudzież zazdrość. Imagynujcie sobie, że Ada rozpoczęła stąd...

(obrazek kopyrajt by Ada)

...a skończyła w towarzystwie księcia z bajki. Gdybym wiedział, że tak się to skończy, to pewnie zmieniłbym rano barwy grupowe, obcowanie z księciem i to takim, że z bajki nie zdarza się codziennie, a ponoć niektórzy mówią, iż może się w ogóle nie zdarzyć.
Kwestią otwarta pozostaję pytanie, czy gdybym był w grupie Ady, to bieg wydarzeń także sprawiłby, że potknął bym się o księcia... hónołs, hónołs.

W tym czasie grupa druga w składzie słusznym poszukiwała legendarnej Dżamny.
Rozpoczęliśmy od narady wojennej...


...by po kilku chwilach oraz zgodnie z planem i w ustalonym szyku przeczesać jak największy teren, na którym rzeczona Dżamna mogłaby się znajdować.


Zadanie okazało się być trudniejszym niż zakładaliśmy. Czesaliśmy ten teren, czesaliśmy oraz czesaliśmy a Dżamny ni widu ni słychu. Jako, że kierownikiem czesania był Pan Adam, to czesanie było mocno interesujące terenowo... ale cóż z tego? Dzień chylił się ku końcowi, a my nawet nie zbliżyliśmy się do sukcesu.

Padła decyzja, by wdrożyć w życie plan numer dwa, czyli miast szukać poszukiwanej na chybił oraz trafił, należy ją wyśledzić. Śledzenie wziął na siebie Mirjon. Wlazł na jakieś drzewo, znalazł dogodną pozycję do obserwacji, dobył lornetkę teatralną składaną i jął się wpatrywać w horyzont, a może i poza...


Po kilku chwilach, które ciągnęły się w nieskończoność oznajmił, że jest, że wypatrzył... część nas wspięła się także na drzewo (nie mogliśmy wszyscy, bo pewnie by się złamało), po kolei wzięliśmy w dłonie lornetkę i popatrzyliśmy we wskazanym kierunku. 
Rzeczywiście była Dżamna, zaparkowała sprzęta na nabrzeżu i brała kąpiel, co widać na obrazku...


...w sensie, że sprzęta, bo poszukiwana akurat zanurzyła się oraz w całości. Szybko zrobiliśmy pamiątkowego selfiaczka, a właściwie to dwa...




Na obu selfjakach, jak widać, jest nasza czwórka, z tym, że na tym drugim nie w całości.
Schodząc z drzewa krzyczeliśmy do tych na dole, że na koń, że natychmiast, że już, że afera, że wiemy gdzie jest Dżamna... ale mogli niedokładnie słyszeć, ponieważ ich reakcje były dalekie od oczekiwanych. 



Tak czy siak, wbiliśmy się czym prędzej w siodła i pognaliśmy we właściwym kierunku. 
Gnający na złamanie karku, we właściwym kierunki Mirjon, wygląda tak...



Byliśmy przekonani, że dorwiemy Dżamnę i sens naszej jazdy będzie miał sens. Płonne to były nadzieje, los z nas zakpił. Gdy byliśmy na dobrej drodze oraz przekonani, że ścigana czuje nasze nieświeże oddechy na plecach... Wierzba spsół przerzutką. Odrobinę nas to spowolniło, ale jeszcze mieliśmy nadzieję. 
Kiedy byliśmy tuż, to Dżamna zaprzęgła do roboty jakąś czarną magię... podczas jazdy ni stąd ni zowąd ziemia zaczęła nam uciekać spod kół i jęła układać się w dość stromy i odrobinę niełatwy zjazd. Magii nie poddali się tylko Pan Adam oraz Mirjon... Wierzba poczynił klasycznego fikoła i nakrył się nogami, Iza z Rudą wypadły z siodeł i grzecznie zeszły, ja natomiast otrzymałem, od niewidzialnego napastowca, silny cios a także znienacka i skończyłem na deskach, czyli klasyczne K.O.


Dżamna nadal pozostała tajemnicą, a nawet nieodkrytą tajemnicą. Są i dobre strony całej tej hacy... my tam jeszcze, na ten kraniec świata, powrócimy a także uzbrojeni po zęby. Dżamna tymczasem powinna ćwiczyć drżenie... a być tak też może, że upieczemy dwoje na jednym stosie, czyli napotkamy także księcia z bajki.


~