Dzisiejsze ókręcanie, nikomu niepotrzebnych, kilku kilometrów sponsorował kolor różowy oraz jedna czwarta zespołu pieśni i tańca Abba.

A także pragnę.
Nawiązać do dość nudnego wpisu, który popełniłem kilka księżyców temu ego. Po jego się ukazaniu zostałem zasypany listami. Papierowymi oraz od wielbicieli z akcentem na piszczące fanki. Niektóre były pachnące. W sensie kartki z tekstem, bo czy fanki to nie wiem. 

Ale.
Wracając do ad remu.
W listach tych pytano mnie, co dementowałem we wpisie wspomnianym, bo ponoć wyraziłem się tam dość hmm... lakonicznie, czy tak jakoś. 

Zatem.
Zaprzeczałem, z całą stanowczością, plotce, która krąży tu i ówdzie oraz na mieście także. Mówi ona, jakoby w timie GTA jeździli omly geriatrycy, którzy w kieszonkach wożą kroplówki, a w plecakach defibrylatory. Oraz, że wszyscy oni są mocno brzydcy (niczym ludzie z Tesco, jak to był uprzejmy ująć Grabasz).

Otóż, jak już napisałem powyżej, jest to ohydna potwarz oraz kłamstwo prawie że smoleńskie, powtarzane przez wrogów ojczyzny oraz elementy wywrotowe. 
Poniżej dowody dowodzące, że tryskamy.
Młodzieńczą energią także. Bo subtelnym pięknem przede wszystkim (i nie jest to wynik umienia obsługi fotoszopów).








Na koniec swego listu do korytian pragnę pozdrowić moje koty, co mnie lubią (bo nie do końca znają) oraz przedstawić wspomnianą na początku Agnethę.

W moim telewizorze, co on wisi w dużym pokoju (kiedyś telewizory stały, bo nazywały się Rubin) opowiadają wstrząsające historyjki o  francuskich wynalazkach fruwających. Bez omawiania jakiś mocno szczegółowych szczegółów chodzi o to, że nie ma ich i nie będzie. 
To nieprawda jest.

Dziś, nieopodal trasy najsłynniejszego gliwickiego ścigu, jednego napotkałem. Kara Kala z dorzecza Loary.
Dowodził nim Antek. Ale nie ten Antek, co myślicie, że ten Antek, tylko inny Antek. 
Znany dowódca statków latających oraz podwodnych, zatem Kara Kali także.

Załoga owego zrobiła mi serię niepokojących zdjęć od pasa w dół. One, te zdjęcia są dowodem, że Antek - ten co myślicie, że ten, ściemnia okrutnie w temacie rzeczonych urządzeń fruwających.

Howk!

W ostatnich dniach, mniej lub bardziej obcy mi ludzie prosili, bym był wesoły bo z powodu, że oni mają jakieś święto, a może nawet kilka oraz deklarowali, że oni będą się oczywiście weselić.
Dlaczego nie przez cały rok, dziesięciolecia czy też życie? Nie wiem. Może myślą, że przez większość czasu należy się umartwiać, a tylko przez kilka dni w roku weselić?



Odpowiadałem, że owszem będę wesoły, bo zazwyczaj bywam i prosiłem by w zamian byli uśmiechnięci w dniu mego święta, za dni kilkanaście, bo pierwszego maja.
Dziwnie wówczas patrzyli, a niektórzy nawet się oburzali.

Zaprawdę powiadam wam... wielce zagadkowa bywa ludzka natura, stąd tak intrygująca.

Napotkałem chyba raczej taki mi się coś widzi, że a mianowicie, co następuje... ufo. A może nawet UFO.
To nie żarty. No generalnie z obcymi żartów nie ma, bo oni ubodzy są w poczucie humoru. Raczej.

Chronologicznie było tak...


Udałem się z tradycyjną, wiosenną rewizytą do zaprzyjaźnionego króla Polski, syna Maryśki wiecznej dziewicy (cóż za niefart), ksywa Jezusek wieczny prawiczek (boli na samą myśl).
Tak przy okazji... jeśli on jest królem, a ona królową tego, prześladowanego przez ich urzędników, kraju to jest to związek tak oczywiście królewski, jak i kazirodczy. Ale co tam... w rodzinach królewskich nie takie hece się dzieją.

Wracając do ad remu... będąc ze wspomnianą rewizytą okazało się, że mój najulubieńszy synek Maryśki coś nie w humorze jest. Marudny, smutny oraz nijaki. Może mam go opierdoliła, że okien na święta nie umył?
Ale nie... okazało się, że kot mu drogę przebiegł. Czarny, a jakże.


No tak, jakże Jezusek nie miałby wierzyć w bzdury i zabobony, skoro sam jest pierwszej wody zabobonem.
Powiedziałem, by nie robił scen oraz zachowywał się jak dorosły facet po trzydziestce. Zeznałem także, że mi czarne koty przebiegają drogę każdego dnia po wielokroć, a szczególnie gdy idę z kuchni do dużego pokoju.
Jakoś go nie przekonałem.
Gdy dumałem, co by tu jeszcze zrobić, by go rozweselić (zaśpiewać, zastepować), Jezusak krzyknął "To on!" i wskazał palcem w lewo. Pojawił się winowajca. 
Kot. Filemon raczej. Miękki w dotyku, miło mruczący i zajebiście czarny. Umówiłem się z nieślubnym dzieciakiem Józka Stolarza, że go zabiorę. 
Zabrałem.


Filemon chyba jest jakimś magicznym kotem, może nawet egipskim... odkąd zaczęliśmy podróżować razem, na krok nie odstępowało nas tajemnicze światełko. 
Niechybnie UFO nas śledziło. W niecnych zamiarach, mniemam. Może eksperymeta pożądali czynić, a już na pewno pragnęli zeżreć moje ostatnie Prince Polo. Klasyczne.


Imaginujcie sobie, że UFO potrafi przewidywać przyszłość. 
Wczoraj byłem na zawodach w jechaniu szybko na rowerach. Miałem także jechać, ale po pierwsze nie umiem szybko, a po wtóre i chyba najważniejsze, zagadałem się ze znajomymi (bo przyjaciół nie mam) i zapomniałem wyjąć Specyka z auta. Gdy się zorientowałem, to wszyscy już pojechali precz się ścigać. 


Cóż było robić... poszedłem do parku, gdzie jeździli, dobyłem telefonu komórkowego i poczyniłem zdjęcie kolorowe. I co? I dziś skumałem, że UFO już wczoraj mnie śledziło. Przecież widać gołym okiem, że to takie sam mini statek ufologiczny, jak na dzisiejszych obrazkach. 
Nie jestem pewien, czy zawodnik wyścigowy na obrazku nie jest jednym z nich. Myślę, że tak... jest wyraźnie zamaskowany, ma zamaskowany numer (w celu zmylenia prawdziwych patriotów) oraz, co jest koronnym dowodem, nie znam go.
Zatem musi być obcy.

Oglądając te foty z UFEM przypomniało się mi zdarzenie z jesieni 2015 roku. Proszę spojrzeć. 



To niezbity dowód (jak rzekłby minister wojny) na to, że już wówczas mnie napastowali. Po wielokroć, zbiorowo i ze szczególnym okrucieństwem. 
Musi, wiedzieli, że dziś spotkam na swej drodze Filemona. 
Tymczasem przedstawiłem go kotom rezydentom oraz nakarmiłem, na razie o UFO nie wspominam, aczkolwiek jestem mocno czujny.
By się rozluźnić nieco, zarzuciłem nastrojową nutę z domieszką reggae... i tu też wmieszali się tajemniczy oni.

Dni kilka temu ego, jadąc stąd tam, zauważyłem (zupełnie przypadkiem) jezioro. Miejscowa ludność, mówiąc o tej wodzie jąka (ze strachu) się i używa nazwy Butoniga. Nikt nie wie, jakiej nazwy używa i czy się przy tym jąka ludność napływowa.
Jako, że spieszyłem się wówczas do kina, to nie zjechałem w bliskie pobliże wody niepokojąco błękitnej.



Dziś nie poszedłem do kina. 
Dojechałem zatem na sam brzeg owego jeziora. Nie spotkałem j jąkającej się ludności. 
Słabo.



~

Pewnej jesieni, podczas Wicemistrzostw Świata w Jeżdżeniu Dookoła Autostrady, całkiem przypadkowo napotkałem pewną  kolarzystkę, której sława sięga poza horyzont.
Mocno w pamięć wryłem sobie owo napotkanie, bo ponieważ z racji starczego wieku mógłbym zapomnieć, a nie jestem pewien czy chciałbym. 
Chyba jednak niekoniecznie, a nawet na pewno nie, bo inspiruje mnie. Dziewczę owo w sensie. 





Tak zainspirowany zacząłem pisać wiersze (gdy jestem trzeźwy, to prozę), gram na harfie oraz maluję paznokcie u stóp. Jadam także bezy oraz chadzam na wernisaże. 
Ale to nie wszytko. Właściwie, to dopiero nieśmiałe początki. Początki wielkich inspiracji. 
Jednym z efektów jest hmm.... meta. Morfoza. Co ją, przy odrobinie dobrej woli, można dostrzec na obrazkach dzisiejszych.





I żeby nie było... to nie jest żaden plagiat, kurwa... jak niektórzy mi zarzucają. To jest in spi ra cja.
Conie, Anjó?
No.





P co to wszystko?
To oczywiste... takie czary dodają około 7,12 wata na każdy kilogram. A może nawet na półtora...

~